salin ng mga tula ng makatang Slovak Immanuel Mifsud
salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo

ANG BATO

May isang bato na ibig kong itago mo.
Nakatago ito sa aking dibdib na kumikirot.
Ibig kong kunin mo iyon, gawing bulaklak
upang bigyan ng mga kulay ng iyong anyo.

Lumuluha ang bato tuwing takipsilim
at bumibigat nang bumibigat nang lubos,
bumibigat sa dugo, bumibigat sa pighati,
at bumibigat sa umiikling paghinga.

Hinihintay nito ang iyong pagdalaw.
Hinihintay yapakan ng hubad mong paa’t
luhuran, nang mahagkan ang iyong tuhod
para sa araw na aangkinin mo ang bato.

TANONG

Tumingin ka sa akin, magandang binibini:
Totoo ba na sinumang tumawid sa dagat
upang dumaong sa malungkot mong lupain
ay nagwawakas na said ang dugo’t kalansay?

PANGGABING TREN

Hinahawi ng tren ang karimlan. Gumagapang ito
at tumatawid sa mga antuking bayan na naiilawan
ng poste sa dulo ng mga estasyon na naghahayag
ng pagdating at paglisan, at ng itim na pagyao
ng tren na humahati sa dilim
at hindi kailanman makararating.

BIYAHE MULANG VRÚTKY HANGGANG BRATISLAVA

Ikinandong ko ang iyong ulo habang nasa tren
at nabatid na pinagod ka ng biyahe kaya nahimbing.
Tiningnan kita at napansing ito na ang wakas.

Ang naiwan ay ang aking huling pagmamadali
na habulin ang eroplano na maghahatid sa akin
pabalik sa lupaing ibig kong ibigay sa iyo,
sa lupaing babalikan ko nang mag-isa.
Saan ko hahanapin ang kakaibang disenyo
na iginuhit sa alabok para sa akin?

Sinulyapan ko ang iyong pandulong puting anyo
at naunawaang ito na, ito na ang wakas.
Ito ang panahon, at panahon ang laging nagdidikta.

Tren, kuha ni Jack Delano, Marso 1943. Mula sa artsibo ng Library of Congress.