salin ng mga tula sa Ingles ni Judith Taylor.
salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo.

Hubad

Tinuyot ng mga pagkawala, kami’y naglakbay para maabot ang tubig,
. . .. . . . ang baybayin niya, ang aking baybayin.
Ang kuwintas ng kaniyang hininga, ang sinturon ng mga pawis: ang mga paglikom
. . . . . . . upang talikdan ang pagkawala.
Na tinumbasan sa halaga ng pagkawala.
Bakit ang gayong kaningning, kainit na ilaw ay nagpapasikip ng silid?
Nagkunwari akong interesado sa atin ang mga anghel.
Nang dumilat ako’y saka nabatid kung paanong lunukin ko ang pagkasintunado,
. . . . . . na naghahatid tungo sa isang uri ng kawalan.
Hindi ko alam kung sinunod ko ang tunay na hiling ng aking puso.
Aling puso?      Aling puso?      Kailan?

May Sulat Siya

Nais kong maging magkaugnay ang lahat ng bagay sa lohikong uniberso.
Subuking ihimig ang hinaharap bago sumambulat na parang salamin.
Marahil ay payak ang lihim: hayaang ibanda ng salamin ang anumang nariyan.
Dumidila sa pampang ang alon ng pasipiko, umaalingawngaw ang mga uwak.
Ang liwayway, ang bawat bagay sa aking sangay na nagpapaalala,
. . . . . . ay muling lumilitaw.
Nananatiling pinilikan ang mga madaling-araw at sadyang enigmatiko.
Sasapit ang panahong magsisimula ang mundo na hubugin ang matigas mong ulo.

Naiwang Hulagway

Nagbubunyag ng kawalang kulay ang silid kapag niretratuhan.
Binuksan niya ang diksiyonaryo’t nabasa ang salitang Norwego.
At itinuring itong orakulo, habang umuulan ng niyebe sa labas.
Nabalisa ang kaniyang mukha sa salamin, nalito sa alingawngaw.
Sa nakaraang tagpo, hindi ba tinawag nila siya na “tsikadora”?
Pinunit ng simoy-panaginip ang tuktok ng mga palma, halos pawasak.
Namumuhay nang mag-isa ang tsikadora habang di-makali ang siglo.
Ang kaniyang silid, simputi ng itlog, ay tahimik na bagyo ng yelo.