Salin ng “An Ode to Freedom,” ni Rachel Wetzsteon ng United States of America.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Oda sa Kalayaan

. . . . . . . Habang natutulog ako, isang maysa-tagabulag na kawal ang naglakad marahil nang patingkayad at tumabi sa akin. Dahil ngayon, na naalimpungatan ako mula sa pananaginip ng kalayaan paloob sa mabagsik, di-matinag na sinag, napakò ako sa isang puwesto. Hindi ako makalabas at hindi magawa ang nais. At ang mga maníyakong padron na nilikha ng arses sa mga dingding ay mistulang nang-uuyam na paalala ng tuwa ng di-mahuling galaw. Ito ba ang nadama ni Florestan, nang mabilanggo siya dahil sa pagtataksil, ay tumingala siya at nakita, hindi ang kaniyang kabiyak, bagkus ang buong karimlan na rumaragasa tungo sa kaniya? Ang bartolina ba ni Galileo ay may mga tao rin na may parehong malulupit na anino at matatabang tsanselor; nakapagpapaginhawa bang mabatid na nagdagdag siya sa suma-total ng magagamit na karunungan? Ang mga nabilanggo bang satiriko dahil sa pagdaragdag ng bigote sa pampolitikang poster ay umangal sa ganitong paraan nang ang kanilang mga yungib sa ilalim ng lupa’y walang lagusan o gumuho? Mga pumalag sa eternal na estante, mga mandirigma para sa kalayaan, at mga resulta ng ilahas na katotohanang pangkasaysayan, nakikita ko ngayon na nagdurusa kayo. Pinagkaitan ng karapatang lumabas at humabol, uupô ako at makikiramdam sa mga yabag na hindi ko masusundan. Ngunit nang masilayan ang sarili sa salamin—paurong ang ulo gaya ng asong ispanyël na tuliro sa pag-ibig, naluluha dahil hindi naririnig ang tinig ng amo—nakatakda akong ikumpisal ang arogansiya na matutumbasan ng kaparusahan. May kung anong kasabikan sa pagkakatuklas ng mga higanteng replika ng aking munting libog, ngunit wala sa aking mawawala bagkus ang babasaging ego, habang ang iba’y sinisilaban samantalang nakabayubay sa poste na sadyang totoo. At ngayon ko nakikita ang pagkakaiba, lahat ng obsesyong sátiro-at-nimpa ay tila layaw na tinutumbasan ng pagdanak ng dugo. Pinagdusa’t labis na mapalad, huminto ako sa kasasatsat upang dakilain ang mga yumao na naghatid sa akin dito, hindi dahil sa kanilang nakamamatay na halimbawa bagkus sa kung ano ang kanilang iniwan: ang bintana na proteksiyon sa akin, ang pinto na hawak ko ang susi, at ang daigdig, lahat-lahat, na sumasang-ayon sa aking progreso. Pana-panahong itinatanikala ang mga alipin sa mga tipak ng bato, at ang mga tirano ay iniuukit ang kanilang mga puso doon, upang ako ay minsan pang umibig.