Pangguló

Tulang tuluyan ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas

Gumagapang sa disyerto ang anino, at ang anino ay nangangarap ng kabundukan ng yelo. Paikot-ikot sa himpapawid ang buwitre kung hindi man agila, at doon sa pusod ng kapatagan, nakanganga ang bulkan sa pusong mamon.

Humiyaw ang bagyo ng buhangin pagkaraan, ngunit sa loob ng utak ay humahalakhak ang bughaw na dagat habang nagpapaligsahan wari ang mga lumba-lumba’t isdanlawin. Sumasayaw sa lupain ang ulupong, at ang karabanang itinihaya ng pagod at pangamba ay nalusaw na halumigmig sa nakapapasong lawas na nilalagnat.

“Nasaan ka, aking Panginoon?” himutok niya. “Kailan mo ako ililigtas? Kailan.  .  .  .”

Maya-maya’y lumangitngit ang kalawanging seradura, o yaon ang guniguning tunog. At nang mabuksan ang pinto sa noo, tumambad sa balintataw ang huklubang payasong bahaghari ang kasuotan — na inaalalayan ng pitong musang lastag. Tumayo ang anino mula sa labis na inis at inip, at hinulaan niyang hindi, hindi kailanman magugunaw ang daigdig.