Tulang tuluyan ni Roberto T. Añonuevo

Tamà

Pumasok sa kaliwang tainga ko ang kulagu noong isang umaga, at pagdaka’y naglaho nang ilang minuto upang lumitaw muli sa aking utak. Mga pakpak nito’y naghanap ng makukulay na bulaklak sa aking guniguni na waring gutóm o gumón sa kung anong katwiran, at sumuot sa mga antigong gubat at lihim na pangamba, at di-naglaon ay pinalad naman ang tuka at nakalagok sa mahahamog na hardin ng kantutay at talampunay upang tighawin ang pananabik. Ilang sandali pa’y nag-iwan ng liham ang ibon—ang liham na nagsasalít na bulóng ng bubuyog at kawáy ng paruparo— na nakapagpapaalunignig sa puso ang kumpisal. Nang lumabas sa kanang tainga ko ang kulagu matapos ang isang oras na katumbas ng sampung taon, nakita ng sumalubong na simoy ang nakangiting anghel na umaakyat sa kaleydoskopyong bagnós, at nagwikang, “Mabuhay! Tuloy po kayo, o kasampaga!”