Tahanan
ni Roberto T. Añonuevo

        (Para kay Nanay Luring)
  
 Isinisilid sa bahay na ito ang memorya
 ng gitara ni Tárrega, at kung dadalawin
 mo ay magiging makukulay na retrato 
  
 ng mga batang tumatakbo, naghaharutan,
 maingay ngunit kay gaan pakinggan,
 at tatanawin kita na umiindak sa tuwa,
 o kung hindi’y nagbabasa ng mga tula.
  
 Iyon ang panahon.
  
 Ang bahay, na tumatanda gaya natin,
 ay hindi makumpuni ang sarili,
 ngunit tahimik na naglilihim ng sugat
 at anay
 upang hatakin muli tayo na magpatayo
 ng bagong tahanan.
  
 Nauulinig mo ang alunignig ng mga bagting.
 May musika sa munting sála
 pagsapit ng hatinggabi, at mga aklat
 sa mesa ang mga araw sa ibayong dagat.
  
 Sumisikip ang moog, gaya sa Alhambra.
  
 Walang panahon ang kamalayan,
 at nang wikain mo ito, dalawang tuta
 ang lumapit at ibig magpakalong sa akin.
  
 Napangiti ka.
  
 Umaawit nang buong rubdob
 ang gitara, at ang mga apó mo
 ay lumilikha ngayon ng ibang planeta
 para sa kanilang musika
 na tila matimyás na paghalik 
                     sa kanilang lola.