Salin ng klasikong tula ni Kabir ng India, batay sa bersiyong Ingles nina Rabindranath Tagore at Evelyn Underhill
Salin sa Filipino ni Roberto T. AñonuevoRikítKabir [1440—1518]
Huwag dumako sa hardin ng bulaklak!
Kaibigan, huwag kang dumako roon!
Nása láwas mo ang hardin ng bulaklak;
Umupô sa sanlaksang talulot ng lotus,
At tumitig sa kariktang walang wakas.
Alimbúkad: Poetry silence as meditation. Photo by Caroline Anderson on Pexels.com
Nang humangin sa loob ng kaniyang utak, ang ulap ay dumikit sa pader. Pagdaka’y ang pader, na retoke ng mga baság na bote at lastág na tisà, ay naghunos na muralyang iginuhit na banig. Tumitig siya sa hindi ko nakikita, at ang natuklasan ay artsibo ng palasyo at palakol na pawang isinalaysay ng kaniyang mga kamay. Ang mga kamay! Ang kanan ay dumudukal sa hukay; ang kaliwa’y kuyom ang sanlibong panginoon! Pumikit siya, at humiging wari ko sa pandinig ang helikopter at alpabeto ng kalamidad. Ngunit sumisilang siyang tápis ng takúpis, sapagkat hindi man niya aminin, siya ang bahagsúbay ng silakbo at kamalayan. Siya ang akto ng pagguhit ngunit hindi kailanman ipagmamalaking siya ang gumuhit. Siya ang aking binabantayan, ngunit ang tingin marahil niya sa akin ay estatwang kumikinang, parang batong nakausli sa gulod na ang gilid ay tinampukan ng mga asul na baláy, sirkito ng mga lingam, at isang marmol na monasteryong nabubuntis sa mga panikì: pundí ang guniguní. Sumakay siya sa ulap at ito ang aking kutob. Lumulutang siya, at habang umuulan ng mga siyap sa bakuran, bumabahâ sa aking kalooban, waring sinasabing makipaghuntahan sa walang katapusang aklatan, na kinaroroonan ng kaniyang pangalan at kapiling ang mga lihim na salita sa sarkopago—na sikapin man ay tiyak kong tatanggí na maunawàan.
Alimbúkad: Poetry without tags. Photo by Rohan Shahi on Pexels.com
Salin ng “O dia em que eu naci moura e pereça,” ni Luís de Camões ng Portugal
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Sumpâ
Kapanganakan ko’y limutin; pawiin
sa biglang pagpanaw nang hindi na muli
magbalik sa dati. Kung ito’y sakali’t
umulit, ilambong sa araw, lupain.
Hayaang maglaho ang sinag. Hayaang
ibunyag ng hulàng lahat ay yayao,
uulan ng dugo’t sanlaksang impakto.
Hayaan ang inang ang anak ay iwan.
Hayaan ang bayang sindák, tumatangis
at may mga mukhang maputla at pagod
na maniwala pang ang mundo’y sasabog.
Kayong bayang takót, tanggapin ang hindik
sapagkat sa araw na ito dumilat
ang kawawang búhay na batid ng lahat!
Alimbúkad: Poetry translation online revolution without peer. Photo by Jue on Pexels.com
Salin ng “From Exile to Exile,” ni Abdullah Al-Baradouni ng Yemen
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. AñonuevoDestiyero sa Destiyero
Isinasalin ang bansa ko mulang isang tirano
tungong ibang tiranong masahol pa kaysa dati;
mulang isang bilangguan hanggang iba pa,
mulang isang destiyero hanggang iba pa.
Sinakop ito ng mga nagmamasid na banyaga
at ng isa pang nakakubli, nagkukunwa;
ipinasa ng isang halimaw sa dalawang halimaw
gaya ng buto’t balát na kamelyo.
Sa mga yungib ng kamatayan
ay hindi namamatay ang bansa ko, ni hindi
gumagaling, ni makuhang makabangon.
Hinuhukay nito ang mga píping libingan
para hanapin ang mga dalisay nitong ugat,
para sa tagsibol nitong pangakong natutulog
sa likod ng sariling mga mata;
para sa panaginip na darating,
para sa multo na nagtatago kung saan.
Lumilikas ito mula sa isang nakalulunod
na gabi tungo sa napakapusikit na gabi.
Nagdadalamhati ang aking bansa
sa mga hanggahan nito
at sa iba pang lupain ng iba pang tao;
at kahit na nasa sariling lupain nito’y
nagdurusa sa pagkatiwalag ng destiyero.
Alimbúkad: Poetry solidarity for exiled voices. Photo by Yasin Gu00fcndogdu on Pexels.com
Salin ng “Flames and High Rains,” ni Rachel Wetzsteon ng USA
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. AñonuevoMga Liyab at Tikatik
Gulayláy akong binalikan ang panaginip: nilamon
ka ng apoy, at sinira ang lahat ng iyong katangian.
Bakit ba kapag may ikatlong sumingit sa isip
ay ibig kong wasakin ka?
Ngunit ngayong gabi, habang binabagtas ang kalyeng
maulan, kita kong nagmando ako ng nakamamatay
na lagalab upang muli kang maibalik, habang bawat
sulok ay masikip na taniman ng kahulugan,
bawat nakaparadang kotse’y pumapatak na paalala,
hindi ng mas mainit na motor kung saan, bagkus
kung ano ang loob ng nakaparadang kotse: munti,
kinakailangang bahagi ng pagsisikap panlungsod
upang kulungin ka. Habang patuloy na naglalakad,
tigmak ang pilik (ang tunay na paraan ng pagtingin),
lahat ng madaling sakyan ko sa matapobreng loob
ay sinasalungat:
para sa kanilang ang gayak ay nagiging kredo'y
nakangingitngit sa akin; anong lalim ang nilaktaw!
Sa pananamit naman na tila tuldok, aaminin kong
ito’y walang saysay na bighani, ngunit
hindi dapat seryosohin. Kayâ kapag ang lungsod
ay taglay ang iyong personal na tatak gaya sa
pormal na envelop o mataong tuktok ng mayelong
bundok, paano ko tatanggapin
ang aking nakikita, o sasaksi sa kariktan nito?
Madali, mahinahon. Ngayong gabi, lahat
ng daan ay magsasalupong, at habang umaapaw
ang tubig sa ganitong mga bukás na haywey,
kahit silang sinisikil ang pagkamangha’y damá
ang payak na kapangyarihan. Hindi tákot
ang nagpapakintab sa daan, o ang mga duklay
ang naghahatid ng halimuyak pababa,
bagkus ang maalab na galak na magsilbi
sa diktador na mabuti dahil siya’y maykapal.
O, punong mahistrado ng gabi, gawin mo
akong tagapamagitan para sa mga kaluluwang
naglalakad sa iyong búrol, ni walang alam,
para sa mga gagong tumatakbo palayo sa ulan
at nagmumura. Hari sa madilim na paglusaw,
hayaang gumalà ako para sa iyong karangalan,
makita ka sa sari-saring lalim ng gabi,
ang nakahihilong kompetisyon sa gitna
ng mga poste ng ilaw at ng ulan, ang tandâ
ng ambulansiyang tumatawid, at umaawit.
Alimbúkad: Poetry high rain for humanity. Photo by Aleksandar Pasaric on Pexels.com
Isang HáponRoberto T. Añonuevo
Sa harap ng ospital,
pinapatay ng dalawang doktor
ang gútom
sa natatanaw na kariton
ng tropang
iskuwidbol at pisbol.
Pinawisan nang malamig
ang sisidlan ng sago’t gulaman.
Alimbúkad: Rugged poetry sophistication. Photo by Min An on Pexels.com
Salin ng “El Baile,” ni Humberto Ak’abal ng Guatemala
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. AñonuevoAng Sayaw
Lahat tayo’y sumasasayaw
sa gilid ng isang sentimo.
Ang dukha——dahil dukha siya——
ay mawawalan ng panimbang
at mabubuwal
at ang iba pang tao
ay magsisidagan sa kaniya.
Alimbúkad: Poetry rhythm at its best. Photo by Marko Zirdum on Pexels.com
Salin ng "Sonnet 18: Shall I compare thee to a summer’s day?" ni William Shakespeare ng United Kingdom
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Isa ka bang araw tulad sa tag-araw?
Isa ka bang araw tulad sa tag-araw?
Higit kang marikit, labis na panatag.
Talulot ng Mayo’y nitás ng habagat;
Maikli ang laan sa isang tag-araw.
Maalab kung minsan ang mata ng langit,
Malimit kumutim ang balát na ginto;
At anumang ganda’y minsang maglalahò,
Sadya man o likás magbago ang ihip.
Ngunit di kukupas ang iyong tag-araw
O maiwawala ang gandang taglay mo;
Handa kang bumukád sa kabilang mundo,
At kamatayan ma’y di káyang magyabang.
Hangga’t tao’y buháy at handang makita
Habang búhay itong may hatid na sigla.
Alimbúkad: Poetry translation across cultures. Photo by Jill Wellington on Pexels.com
AninoRoberto T. Añonuevo
Isinakay sa bangka ang mga alaala,
at lumayo ang mga alon
na tila naghahanap ng bagong
pampang o payew
na palulubugin
upang pagkaraan ay isalalak
sa tulong ng galít na habagat
ang mga hungkag na ataul
sa matatarik na bangin ng bag-iw.
Maaaring ang tagpo’y pangitain
ng isang Macli-ing Dulag
noong harapin niya ang tadhana
mula sa digma ng mga paniniwala,
ngunit hindi.
Iyan ang pumapasok
sa aking loob
nang agawin mo
ang aking hulagway at pangalan
nang maarok ang dalóm
at habulin ang mga guniguning
paraluman,
habang pigíl na humahagikgik
ang kawan ng palaboy na kanaway.
Alimbúkad: Fearless poetry without peer. Photo by Anjeliica on Pexels.com
Salin ng “Zurita,” ni Raúl Zurita ng Chile
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. AñonuevoZurita
Gaya sa panaginip, nang maglaho na ang lahat,
winika ni Zurita na aaliwalas din ang paligid
sapagkat sa kailaliman ng gabi’y
nakakita siya ng isang bituin. Pagdaka,
habang nakahalukipkip ako sa tabi ng mga tabla
ng kubyerta ng barko, tila pagniningasin muli
ng liwanag ang aking matatamlay na mata.
Sapat na iyon. Lumambong sa akin ang himbing.
Alimbúkad: Raging beauty, raging poetry. Photo by Nuno Obey on Pexels.com