Salin ng klasikong tula ni Kabir ng India, batay sa bersiyong Ingles nina Rabindranath Tagore at Evelyn Underhill Salin sa Filipino ni Roberto T. Añonuevo Rikít Kabir [1440—1518] Huwag dumako sa hardin ng bulaklak! Kaibigan, huwag kang dumako roon! Nása láwas mo ang hardin ng bulaklak; Umupô sa sanlaksang talulot ng lotus, At tumitig sa kariktang walang wakas.
Alalay
Roberto T. Añonuevo
Nang humangin sa loob ng kaniyang utak, ang ulap ay dumikit sa pader. Pagdaka’y ang pader, na retoke ng mga baság na bote at lastág na tisà, ay naghunos na muralyang iginuhit na banig. Tumitig siya sa hindi ko nakikita, at ang natuklasan ay artsibo ng palasyo at palakol na pawang isinalaysay ng kaniyang mga kamay. Ang mga kamay! Ang kanan ay dumudukal sa hukay; ang kaliwa’y kuyom ang sanlibong panginoon! Pumikit siya, at humiging wari ko sa pandinig ang helikopter at alpabeto ng kalamidad. Ngunit sumisilang siyang tápis ng takúpis, sapagkat hindi man niya aminin, siya ang bahagsúbay ng silakbo at kamalayan. Siya ang akto ng pagguhit ngunit hindi kailanman ipagmamalaking siya ang gumuhit. Siya ang aking binabantayan, ngunit ang tingin marahil niya sa akin ay estatwang kumikinang, parang batong nakausli sa gulod na ang gilid ay tinampukan ng mga asul na baláy, sirkito ng mga lingam, at isang marmol na monasteryong nabubuntis sa mga panikì: pundí ang guniguní. Sumakay siya sa ulap at ito ang aking kutob. Lumulutang siya, at habang umuulan ng mga siyap sa bakuran, bumabahâ sa aking kalooban, waring sinasabing makipaghuntahan sa walang katapusang aklatan, na kinaroroonan ng kaniyang pangalan at kapiling ang mga lihim na salita sa sarkopago—na sikapin man ay tiyak kong tatanggí na maunawàan.
Salin ng “O dia em que eu naci moura e pereça,” ni Luís de Camões ng Portugal Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Sumpâ Kapanganakan ko’y limutin; pawiin sa biglang pagpanaw nang hindi na muli magbalik sa dati. Kung ito’y sakali’t umulit, ilambong sa araw, lupain. Hayaang maglaho ang sinag. Hayaang ibunyag ng hulàng lahat ay yayao, uulan ng dugo’t sanlaksang impakto. Hayaan ang inang ang anak ay iwan. Hayaan ang bayang sindák, tumatangis at may mga mukhang maputla at pagod na maniwala pang ang mundo’y sasabog. Kayong bayang takót, tanggapin ang hindik sapagkat sa araw na ito dumilat ang kawawang búhay na batid ng lahat!
Salin ng “From Exile to Exile,” ni Abdullah Al-Baradouni ng Yemen Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Destiyero sa Destiyero Isinasalin ang bansa ko mulang isang tirano tungong ibang tiranong masahol pa kaysa dati; mulang isang bilangguan hanggang iba pa, mulang isang destiyero hanggang iba pa. Sinakop ito ng mga nagmamasid na banyaga at ng isa pang nakakubli, nagkukunwa; ipinasa ng isang halimaw sa dalawang halimaw gaya ng buto’t balát na kamelyo. Sa mga yungib ng kamatayan ay hindi namamatay ang bansa ko, ni hindi gumagaling, ni makuhang makabangon. Hinuhukay nito ang mga píping libingan para hanapin ang mga dalisay nitong ugat, para sa tagsibol nitong pangakong natutulog sa likod ng sariling mga mata; para sa panaginip na darating, para sa multo na nagtatago kung saan. Lumilikas ito mula sa isang nakalulunod na gabi tungo sa napakapusikit na gabi. Nagdadalamhati ang aking bansa sa mga hanggahan nito at sa iba pang lupain ng iba pang tao; at kahit na nasa sariling lupain nito’y nagdurusa sa pagkatiwalag ng destiyero.
Salin ng “Flames and High Rains,” ni Rachel Wetzsteon ng USA Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Mga Liyab at Tikatik Gulayláy akong binalikan ang panaginip: nilamon ka ng apoy, at sinira ang lahat ng iyong katangian. Bakit ba kapag may ikatlong sumingit sa isip ay ibig kong wasakin ka? Ngunit ngayong gabi, habang binabagtas ang kalyeng maulan, kita kong nagmando ako ng nakamamatay na lagalab upang muli kang maibalik, habang bawat sulok ay masikip na taniman ng kahulugan, bawat nakaparadang kotse’y pumapatak na paalala, hindi ng mas mainit na motor kung saan, bagkus kung ano ang loob ng nakaparadang kotse: munti, kinakailangang bahagi ng pagsisikap panlungsod upang kulungin ka. Habang patuloy na naglalakad, tigmak ang pilik (ang tunay na paraan ng pagtingin), lahat ng madaling sakyan ko sa matapobreng loob ay sinasalungat: para sa kanilang ang gayak ay nagiging kredo'y nakangingitngit sa akin; anong lalim ang nilaktaw! Sa pananamit naman na tila tuldok, aaminin kong ito’y walang saysay na bighani, ngunit hindi dapat seryosohin. Kayâ kapag ang lungsod ay taglay ang iyong personal na tatak gaya sa pormal na envelop o mataong tuktok ng mayelong bundok, paano ko tatanggapin ang aking nakikita, o sasaksi sa kariktan nito? Madali, mahinahon. Ngayong gabi, lahat ng daan ay magsasalupong, at habang umaapaw ang tubig sa ganitong mga bukás na haywey, kahit silang sinisikil ang pagkamangha’y damá ang payak na kapangyarihan. Hindi tákot ang nagpapakintab sa daan, o ang mga duklay ang naghahatid ng halimuyak pababa, bagkus ang maalab na galak na magsilbi sa diktador na mabuti dahil siya’y maykapal. O, punong mahistrado ng gabi, gawin mo akong tagapamagitan para sa mga kaluluwang naglalakad sa iyong búrol, ni walang alam, para sa mga gagong tumatakbo palayo sa ulan at nagmumura. Hari sa madilim na paglusaw, hayaang gumalà ako para sa iyong karangalan, makita ka sa sari-saring lalim ng gabi, ang nakahihilong kompetisyon sa gitna ng mga poste ng ilaw at ng ulan, ang tandâ ng ambulansiyang tumatawid, at umaawit.
Isang Hápon Roberto T. Añonuevo Sa harap ng ospital, pinapatay ng dalawang doktor ang gútom sa natatanaw na kariton ng tropang iskuwidbol at pisbol. Pinawisan nang malamig ang sisidlan ng sago’t gulaman.
Salin ng “El Baile,” ni Humberto Ak’abal ng Guatemala Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Ang Sayaw Lahat tayo’y sumasasayaw sa gilid ng isang sentimo. Ang dukha——dahil dukha siya—— ay mawawalan ng panimbang at mabubuwal at ang iba pang tao ay magsisidagan sa kaniya.
Salin ng "Sonnet 18: Shall I compare thee to a summer’s day?" ni William Shakespeare ng United Kingdom Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Isa ka bang araw tulad sa tag-araw? Isa ka bang araw tulad sa tag-araw? Higit kang marikit, labis na panatag. Talulot ng Mayo’y nitás ng habagat; Maikli ang laan sa isang tag-araw. Maalab kung minsan ang mata ng langit, Malimit kumutim ang balát na ginto; At anumang ganda’y minsang maglalahò, Sadya man o likás magbago ang ihip. Ngunit di kukupas ang iyong tag-araw O maiwawala ang gandang taglay mo; Handa kang bumukád sa kabilang mundo, At kamatayan ma’y di káyang magyabang. Hangga’t tao’y buháy at handang makita Habang búhay itong may hatid na sigla.
Anino Roberto T. Añonuevo Isinakay sa bangka ang mga alaala, at lumayo ang mga alon na tila naghahanap ng bagong pampang o payew na palulubugin upang pagkaraan ay isalalak sa tulong ng galít na habagat ang mga hungkag na ataul sa matatarik na bangin ng bag-iw. Maaaring ang tagpo’y pangitain ng isang Macli-ing Dulag noong harapin niya ang tadhana mula sa digma ng mga paniniwala, ngunit hindi. Iyan ang pumapasok sa aking loob nang agawin mo ang aking hulagway at pangalan nang maarok ang dalóm at habulin ang mga guniguning paraluman, habang pigíl na humahagikgik ang kawan ng palaboy na kanaway.
Salin ng “Zurita,” ni Raúl Zurita ng Chile Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Zurita Gaya sa panaginip, nang maglaho na ang lahat, winika ni Zurita na aaliwalas din ang paligid sapagkat sa kailaliman ng gabi’y nakakita siya ng isang bituin. Pagdaka, habang nakahalukipkip ako sa tabi ng mga tabla ng kubyerta ng barko, tila pagniningasin muli ng liwanag ang aking matatamlay na mata. Sapat na iyon. Lumambong sa akin ang himbing.
