Pawikan Roberto T. Añonuevo Pahiram ng puso nang mapalitan ang palyado kong puso. Lumalangoy, lumulutang ang panahon ngunit dibdib mo’y nananatiling artsibo ng mga barko at pulô—— hindi mamatáy-matáy, sagupain man ang daluyong o habulin ng mga taliptip. Pahiram ng puso na dukutin man ng kumatay sa iyo at minsang paglaruan ay pumipitlag pa rin sa palad at tila sumisigaw ng kalayaan. Pahiram ng puso ngunit ilihim ang luha sa asin. Marami akong dapat ibigin bilang destiyero sa laot ng dilim.
Winika ng lalaki:
“Naganap ang pinakamatinding sandali sa aking búhay sa digmaan sa Marne, nang masugatan nila ako sa dibdib.”
Ani isa pang lalaki:
“Naganap naman ang pinakamatinding sandali sa aking búhay nang dumaluyong sa Yokohama sanhi ng lindol, at mahimalang nakaligtas ako, at sumukob pagkaraan sa tindahan ng barnis.”
Sabat ng isa pang lalaki:
“Tuwing naiidlip ako kapag maaliwalas ang araw ang pinakamatinding sandali sa aking búhay.”
At ani isa pang lalaki:
“Nangyari ang pinakamatinding sandali sa aking búhay nang madama noon ang labis na kalungkutan.”
At singit ng isa pang lalaki:
“Pinakamatinding sandali sa búhay ko ang pagkakabilanggo sa kulungan sa Peru!”
At sabi ng isa pang lalaki:
“Pinakamatinding sandali naman sa búhay ko nang gulatin ang aking ama sa pamamagitan ng retrato.”
At winika ng hulíng lalaki:
“Ang pinakamatinding sandali sa aking búhay ay paparating pa lámang.”
ang eroplano kong nagliliyab ang kastilyo kong lubog sa alak
ang itim kong alikmatang ghetto ang aking taingang kristal
ang bato kong ipinukol sa buról ang dudurog sa pulis
ang ópalo kong susô ang aking lumilipad na lamok
ang burda kong ibon-ng-paraiso ang buhok na bulang itim
ang puntod kong bumukad ang pulang tipaklong na ulan
ang aking lumilipad na pulô ang aking turkesang ubas
ang kotse kong binangga ang kama ng ilahas na bulaklak
ang pistil ng amargon ko ang nakatimo sa aking mata
ang aking búko ng sibuyas ang nasa aking utak
ang aking usá ang gumagala-gala sa ilang sinehan
ang aking ataul ng araw ang aking prutas na bulkan
ang tawa kong kubling sanaw na lumunod sa propetang baliw
ang umaapaw kong groseya negra ang lilim na paruparo
ang bughaw kong talón ang daluyong sa tagsibol
ang nguso ng rebolber ko ang umaakit na sariwang balón
sinlinaw ng salamin na tinitigan mo ang mga tariktik
ng sulyap
na tumatákas at nangaglaho sa linong tabing na ikinuwadro
sa mga ibinurong bangkay
mahal na mahal kita
Alimbukad: Wikang Filipino sa panitikang pandaigdig
Dumarating na bagong bagyó ang Kuríta
at magpapantay sa daluyong ang mga bundok.
Napanaginip marahil iyon ni Indarapatra,
at isinakay ng simoy na hatid ang galura.
Sino kayang pinuno ang hindi mababahalà
kapag yumayanig ang ibayo palapit sa iyo?
Marahil, narinig niya ang mga tumatákas
na lipì, ang naghihingalong iligan sa gutom,
at ang bantâ ng lason mula sa tuka ng Páha.
(May ugong ng paglusob ang mga Tarabusaw.)
At kung ikaw si Sulayman, magwiwika muli
ang kampilan upang tigpasin ang galamáy
ng tákaw na umuubos sa sasá’t lamandagat,
putulin ang mga paa ng dambulang kaaway,
o kaya’y itiklop ang mga pakpak ng lagim.
Ngunit yayao ka rin tulad ng ibang bagani,
at kailangan ang tubig ng bukál nang mabuhay
muli, magsuot ng singsing, humawak ng bárong,
sakâ abangán ang kinasisindakang kaaway—
na may pitong ulo’t anyo ngunit walang tatak
ang kabangisan, at isang nagbabantâ sa supling
ng punòng naghihintay sa aming durungawan.
Lilipad sa ulap ang kumikinang na kulintang,
habang nakatitig si Indirapatra doon sa laot:
“Lumundag nang buong tatag, o ito’y pangarap!”
Alimbúkad 