Wally’s Blues
 (Paumanhin kay WG)
  
 Roberto T. Añonuevo
  
 Nilalagnat ang huklubang lungsod, at ngayong gabi
 ay hinihila ng mga anino ang mga pangalang
 binaklas at tinastas sa mga bilbord at ospital,
 at kumakalas sa diskurso ng simbahan at motel.
 Humihishis ang siyansi at gasera ng tindera,
 at napakatumal kung bibili ng isang kausap.
 Sinisinok ang makina ng pagal na dyip at katawan,
 tumitiktok ang gusgusing musmos na amoy-alak,
 at ako na hinahanap mo
 ay naghahanap ng trabaho’t kabalbalan,
 sa krosword ng pulis, tekas, at mukhang adik,
 kumakain ng mga titik at sasaluhin kahit lintik
 sa pusod ng tag-araw,
 sapagkat ito, ito ang mundong bumabaligtad
 ang pang-unawa.
  
 Wala akong alam na politika, walang alam 
 ang sikmura kundi maghanap ng pamatay-gutom
 at pamatay-lungkot, at hindi ba ito
 ang rotunda na iniikot-ikot para sabihing
 may silbi ang umaasang imburnal at pusali
 samantalang hinihintay ang tag-ulan,
 may kahulugan ang mga gusali, 
 na dati’y siksik, liglig, umaapaw 
 ngunit ngayon ay hungkag at simbigat ng ampaw?
 Ang mga bangketa, na dating pinaghalong perya
 at palengke, ay sinlamig ng mga nitso——
 tuliro, lutáng, nakanganga——
 na waring kakainin ka para sabihing, 
 “Halika, nagugutom ako!”
 Kay linis ng lungsod, at nawawala ako
 o narito ako at walang-wala ang mundo.
  
 Nagugutom kahit ang bangketa
 sa ngalan ng kuwarentena, at nananabik
 sa mga kaluluwa ng empleado’t emperatris,
 sa mga isinusukang estudyante’t propesor,
 sa molino ng kutsero’t kuwentong kutsara.
 Sinasamyo dati ang pares o mami o kape,
 habang nagpapaypay ng lumang diyaryo
 ang pagod na mag-inang kay sipag maglako,
 nagsusunog ng baga sa nagyoyosing kotse,
 upang pagsapit ng hatinggabi
 ay maging maluwag na dormitoryo ng palaboy
 at puta ang sementadong kalye, 
 magpapaubaya sa mga bagitong marinong 
 sumasandal sa pag-asa at pagsakay sa barko
 habang rumoronda ang mga lamok, at inaantok
 ang namumuwalang mga trak ng basura.
  
 Kung ito ang unibersidad, 
 ito ang imperyal, pontinpiko, at selestiyal
 na utak, ang nanamnamin ko sa plasa
 ng mga baligtad na pangarap, 
 ang laberinto ng aklatan at pagsisikap,
 para sa bayan
 para sa hangal
 na gaya kong
 umaasa para mapaghilom ang sugat sa puso
 at guniguni, 
 nang matagpuan ang kamalayan
 nang higit sa paggising at paghinga,
 nang higit sa ulat ng pangulo’t panaderya.
 Nananatiling nakapirmi ngunit kumakawag
 ang kalooban, sino ako 
 para ambunan ng mga tinapay o ayuda?
 Kahit sino'y aayaw sa sopistikadong buwakaw,
 sasalatin ang kabuluhan sa mga poster
 at poste ng ilaw,
 uusisain kung iyon ba ang katumbas 
 ng politiko na simple kung mangulimbat
 na parang nagparetrato nang nakahubad,
 sasagutin ang sulat sa pader at tatanggapin
 ang kubeta sa likod o tadyang ng bantayog,
 na kumikindat sa iyo, o kumikindat sa akin,
 at nagbubunyag ng pagkatiwalag
 sa Bagumbayan, para sa lahat at para sa isang
 gaya kong iiling kahit sa salitang “mahál.”