Salin ng “Über die gewalt,” ni Bertolt Brecht ng Germany Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Hinggil sa Karahasan Tinaguriang marahas ang rumaragasang batis Ngunit ang kama ng ilog na kumukulong dito Ay hindi tinatawag na marahas ng sinuman. Ang bagyong nagpapayuko sa mga adebul Ay maluwag na tinatanggap na marahas Ngunit paano naman tatanawin ang bagyo Na nagpapakuba sa mga manggagawa sa kalye?
Kuminang ang buwan sa kabila ng pader.
Ang arnus ay may mapuputing binti.
Tumindig sa karimlan ang arnus.
Napakadilim ng bintana ni Gunnar.
Ang arnus ay nagtampisaw sa párang.
Humimbing ang batang si Gunnar sa kama.
Walang makalalapit at makasasakit sa iyo.
Nagbabantay ang arnus sa tabi mo.
Arnus, Ifugaw term for “Birch.” Photo by John Price, titled “Birch grove in the forest,” @ unsplash.com.
Walang tinag at nakapaninigas ang simoy,
mataas ang imbulog ng lawin,
nandaragit—
magsisimula na ang araw ng taglamig.
Bawat bahay ay naging matibay na moog,
at binago ang mga dingding laban sa ginaw—
nang biglang humalibas ang unos ng niyebe.
Hindi maglalaon, ang mga unang bakás
ay patungo sa puting bakuran.
Sapagkat sumapit na ang taglamig—
na naglandas—
pa-hilaga.
Alimbukad: World Poetry Marathon for Humanity. Photo by Oliver Kiss, titled, “Vik, Norway” @ unsplash.com.
Kapag hinatak ng gunita ang iyong mga hakbang
Tungo sa sementeryo, sumamba
Nang may paggalang sa sagradong hiwaga
Ng ating madilim na hinaharap.
Tumingala’t ituon ang isip sa Panginoon.
Sa harap mo
Ang pinakamakitid na kama ng walang hanggang
Paghimbing ay nakasalalay sa awa ni Hesus.
Ipinagmamalaki ng ating minamahal na relihiyon
Ang mga libingan at sariling kamatayan.
Tumatanggi ito sa mga regalo, sa mga biktima
At mariringal na pagdiriwang ng mga pagano.
Salát sa mga walang saysay na paghahandog
Ng ginto
Ang pinakamakitid na kama ng walang hanggang
Paghimbing ay nakasalalay sa awa ni Hesus.
Alimbukad: World Poetry Solidarity for Humanity
Nang lumapit siya sa kama, kusang nakalas ang buhol sa aking damit;
lumaylay ang baro ko sa may baywang, at napigil lámang ng bigkis
ng maluwag na sinturon. Iyon lamang ang natatandaan ko, kaibigan.
Ngunit nang ikulong niya ako sa kaniyang mga bisig, hindi ko maalaala
Kung sino siya, o kung sino ako, o kung anuman ang aming ginawa.
Kahel na nakapatong sa mesa
Ang damit mo’y nasa alpombra
At nakahiga ka sa aking kama
Kaytamis na handog na sumilang
Na kasariwaan ng magdamag
Ang lagablab sa aking búhay
Stop weaponizing the law. No to illegal arrest. No to illegal detention. No to extrajudicial killing. Uphold human rights of all Filipinos, specially the poor and powerless!
Salin ng “To Laziness,” ni Charles Simic
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Tanging ikaw ang nakauunawa
Kung gaano kaliit ang oras na inilalaan,
Na walang lakas ako para tumulong.
Ang mga tinig sa ibabang hagdan,
Mga diwaing kaybilis kong abutin,
Ano ba ang halaga ng lahat ng ito?
Kapag nanawagan ang eternidad.
Nágsará ang mabibigat na kortina,
Hindi nabása ang mga pahayagan.
Nagkaalikabok na ang mga susi.
Lulugo-lugo o patay ang mga langaw.
Tila mabagal na bangka ang higaan,
Na ang matamlay nitong layag
Ay yari sa usok ng sigarilyo.
Nang kumaslag na ako sa wakas,
Nagsarado na ang mga tindahan.
Linggo na ba ngayon?
Tapos na ang kasal at ang paglilibing.
At ang naiwang isa o dalawang ulap
Sa ibabaw ng madilim na bubungan
Ay hindi malaman kung saan pupunta.
salin ng “Die Einsamkeit” (1902) ni Rainer Maria Rilke.
salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo.
Ang pagkakalayo at pangungulila ay gaya ng ulan.
Umaalimuom ito sa gabi mula sa pusod ng dagat,
mula sa kapatagan, dalisdis at ilang, inaakyat nito
ang langit, na siya nitong sinaunang tahanan.
At kung aalis na sa langit, saka papatak sa lungsod.
Umuulan sa ating piling sa mga sandaling tikatik
ang oras kapag humaharap ang mga daan sa liwayway,
at kapag ang dalawang lawas ay walang natagpuan,
nangabigo at nanlulumo, at nagpapagulong-gulong;
at kapag ang dalawang tao na nasusuklam sa bawat isa
ay kailangang matulog nang magkasiping sa isang kama—
iyan ang yugtong sumasagap ng mga ilog ang lungkot.
salin ng tulang “Labor and Capital” ng makatang lawreado Charles Simic.
salin sa Filipino ni Roberto T. Añonuevo.
Ang kalambutan ng kama ng motel
Na ating pinagtatalikan ay nagpapamalas
Sa akin sa pambihirang pamamaraan
Ng superyoridad ng kapitalismo.
Doon sa pabrika ng kutson, nawari ko,
Ay masaya ang mga empleado ngayon.
Linggo na at kumakayod sila nang libre,
Gaya natin, nang labis-labis sa oras.
Gayunman, kung paano mo ibinubuka
Ang mga hita’t iniaabot sa akin ang kamay
Ay nagpapagunita sa akin ng Rebolusyon,
Mapupulang watawat, sumasalakay na madla.
May isang aakyat sa isang kahon ng sabon
Habang nilalamon ng apoy ang palasyo,
At ang kitang-kitang matandang prinsipe
Ay hahakbang pa-hukay mula sa balkonahe.
Alimbúkad 