Wika ng Napagtanungan sa Estranghero, ni Roberto T. Añonuevo

Wikà ng napágtanungán sa estranghéro

Roberto T. Añonuevo

Sumagì ba sa ínstinto ng paruparó na itó ang séntro ng daigdíg pagdapô sa bulaklák? Naságap ba ng taliptíp na itó ang panahón ng dágat pagdikít sa talúkab ng pawíkan? Nasákop na ba ng mga langgám o buláti ang lupàin úpang itúring na yaón ang dápat magharì sa ibábaw ng bangkáy at asúkal? Sinúsuwág ba ng kalabáw ang mga lángaw at lamók úpang idiín na itó ang dápat masunód sa mapútik na búkid? Mga walâng saysáy na tanóng, dumarakò man sa yugtông éksisténsiyál o materyál, ngúnit sa pánig ng táo ay pósible sapagkát áakalàin niyá na siyá ang daigdíg sa isáng yugtô, na siyá ang éhe at íkot at ínog, na siyá sa bandáng hulí ang únibérso. Maghahanáp ka ng mga pulô káhit nauuklô sa gambá o poót o lagím o litó. Maglalakád ka sa mga désyerto na warìng ikáw ang ináasáhang ulán at padrón ng mga gúbat. Lilikhâ ka ng mga salitâ úpang ang kidlát ay maípahatíd ng dilà o líham. Matutúto kang maglutò úpang gawíng kusinà ang báwat súlok at gawíng úlam ang lahát ng káyang tanggapín ng sikmurà. Kung kasíngliít ka ng bútil ng buhángin, anó’t hindî magtataká kung may ibáng galáktikong míkrobyo na malíligáw sa iyóng bakúran? Ang séntro ng bilóg ay séntro ng parisukát, nagkákaibá lámang sa mga gílid. Ang séntro ng séntro ay tuldók na tuldók ng kawalán; ang séntro ay hindî sólido bagkús hungkág, at kung itó ang nanaísin mo, iiíral kang walâ ngúnit naróroón, íiral kang naróroón ngúnit nawáwalâ. Húwag mo ákong tanungín sapagkát hindî akó glósaryo ng iyóng tadhanà. Hindî akó siyentípiko na tiyák sa báwat makíta bátay sa komposisyón ng mga molékula at túlin sa hátag na dístansiya. Bákit pipigâin ang útak sa gáya ng sampûng líbong diyós gayóng hiníhingî ang niyógan at bakáwan bágo maglahô ang dalámpasígan? Magbábalangkás ka ng mga batás na mulî’t mulî mong súsuwayín. Mág-iimbénto ka ng mga hakbáng, gayóng ang kailángan ay pag-upô nang walâng tínag at paghingá nang malálim. Kailán mo naísip na kailángan ka ng músa, o siyá ang kailángan mo, gayóng hindî mo alám kung ang músa ay sadyâng pára sa iyó? Marámi kang tanóng na maráming sagót na párang palábok o pagsúlat sa túbig, at maráming sagót na lihís sa lóhika ng iyóng butó’t lamán. Kung ang tanóng ay tumátawíd sa dimensiyóng máteryal at di-máteryal, ang sagót din ba ay dápat magpabálik-bálik sa dimensiyóng máteryal at di-máteryal nang may katumbás na guniguní at gunitâ, at nang magíng kasiyá-siyá sa gáya mong lagìng gumigitnâ, sa gáya mong ang lahát ay nililikhâ at isáng matigás na bágay ang simulâ ng pag-unawà? Hindî kitá kailángang sampalín pára magisíng. Walâ akóng alám; at malayà mong isíping isá akóng gágo o pilósopo o sadyâng sirâúlo, na hindî dápat séryosóhin sa plánetang itó.

Alimbúkad: Epic rumbling poetry beyond pandemic. Photo by Adam Borkowski on Pexels.com

At gaano katagal mabuhay?, ni Pablo Neruda

Salin ng “Y cuanto vive?,” ni Pablo Neruda ng Chile
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo

At gaano katagal mabuhay?

Gaano ba dapat katagal mabuhay ang tao?

Mabubuhay ba siya nang sanlibo o isang araw?

Isang linggo, o ilang siglo?

Gaano katagal niyang gugugulin ang pagyao?

Ano ang ibig sabihin ng “walang hanggan?”

Nalunod ako sa ganitong mga pagninilay,
kayâ sinikap ko na linawin ang mga bagay.

Sumangguni ako sa matatalinong saserdote,
hinintay silang matapos ang kanilang mga ritwal,
at tinitigan nang maigi ang kanilang mga lakad
tuwing dumadalaw sa Diyos at Diyablo.

Nabato sila sa aking mga tanong.
Sa panig nila’y kakaunti lámang ang alam nila;
hindi sila makaigpaw sa pagiging administrador.

Tinanggap ako ng mga mediko
nang maisingit sa mga konsultasyon,
habang tangan nila ang panistis,
tigmak sa aureomisina,
at napakaabalá bawat araw.
Natutunugan ko mula sa kanilang sinasabi
na ang problema ay ang sumusunod:
Hindi iyon hinggil sa pagkamatay ng mikrobyo
dahil nalilipol iyon nang tone-tonelada—
bagkus sa kakaunti na nakaligtas
na nagpamalas ng kalisyahan.

Iniwan nila ako nang nagigitla
kayâ sumangguni ako sa mga sepulturero.
Nagtungo ako sa mga ilog na pinagsisilaban nila
ng mga dambuhalang pintadong bangkay,
maliliit na patpating katawan,
mga nakabihis emperador
ng malalagim na sumpa,
mga babaeng nalagas nang kisapmata
sanhi ng daluyong ng kolera.
Naroon ang pampang ng patay
at ng mga abuhing espesyalista.

Nang magkaroon ako ng pagkakataon
ay pinukol ko sila ng matitinding tanong,
at nag-alok naman silang sunugin ako:
Iyon lámang ang lubos nilang nalalaman.

Sa bayan ko, ang mga sepulturero’y
tumugon sa akin, pagkaraang tumagay:
‘Maghanap ka ng mabuting babae—
at tigilan mo na iyang kabulastugan.’

Nakita ko kung gaano kasaya ang mga tao.

Umawit sila habang nagtatagay ng alak,
para sa kalusugan at kamatayan.
Mukha silang mga bigating hindot.

Umuwi ako ng bahay, at ganap na tigulang
makalipas tawirin ang daigdig.

Ngayon ay wala na akong inuusisang tao.

Ngunit kakaunti na ang aking alam bawat araw.

Alimbúkad: World Poetry Translation Project Marathon for Humanity. Photo by Ümit Bulut @ unsplash.com

Malungkot ang ating pag-iral, ni Natalio Hernández Xocoyotzin

Salin ng “Tucueso titlachixtoque,” ni Natalio Hernández Xocoyotzin
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo

Malungkot ang ating pag-iral

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, tumatawa ang ating puso
at kung minsan ay sumasabog gaya ng ilog
o buryong na dagat.

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, payapa ang ating puso
at kung minsan ay sumisiklab na poot
gaya ng bagyo.

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, magaan ang ating puso
at kung minsan ay naghihimagsik
gaya ng buhawi.

Uphold human rights even if your enemy is your own government. No to illegal arrest. No to illegal detention. No to vicious war in whatever form.

 

Bagtas, Rainer Maria Rilke

Bagtás

Salin ng “Spaziergang,” ni Rainer Maria Rilke.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo.

Hinipo ng ating paningin ang banging may sinag
Nang lampas sa landas na ating dati nang narating;
Ang tagpo’y kinuyom ang ating di kayang matatap,
Na kahit malayo’y may sinag panloob ang ningning—

At tayo’y naghunos ang loob, hindi man naabót
Ang yugto ng mithing taliwas sa ating sarili;
At tayo’y kumaway na alon ang buong alindóg,
Subalit ang tugon ay simoy na haplos sa pisngi.

beach landscape sea coast water path sand rock ocean horizon walking woman trail sunlight morning shore wave steps coastline cliff walk bay seashore terrain material body of water stroll footprints way habitat strolling cape footsteps imprint natural environment

“Gabi sa San Ildefonso,” ni Octavio Paz

Salin mula sa Español ng “Nocturno de San Ildefonso,” ni Octavio Paz ng Mexico.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Gabi sa San Ildefonso

. . . . . . . . .  .1

Inimbento ng gabi sa aking bintana
. . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . ang ibang gabi,
ang ibang espasyo:
. . . . . . . . . .  . . . . . . nagdeliryo ang karnabal
sa metro kuwadrado ng karimlan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . Pansamantalang
katipunan ng apoy,
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  . nangaglalagalag na heometriya,
nangaliligaw na numero.
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  . . . . .  Mulang dilaw hanggang pula,
lumarga ang espiral.
.  .  .  .  .   .  .  .  .  . . .  .  Bintana:
nakababalaning talim ng tawag at sagot,
mataas na boltaheng kaligrapiya,
balatkayong industriya ng langit/impiyerno
sa nagbabagong balát ng sandali.

Mga sagisag-tamod:
.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  . . pinasasabog iyon ng gabi,
umaahon,
. . . . . . . . . . sumasambulat sa tuktok,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . bumubulúsok
habang nagliliyab
. . . . . . . . . . . . . . . . sa kono ng anino,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . lilitaw muli,
sumasagitsit na kumikislap,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . mga tambalang-pantig,
umiikot na lagablab
. . . . . . . . . . . . . . . . . . na kumakalat,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .at muling magkakadurog-durog.
Iniimbento iyon ng lungsod , sakâ binubura.

Nasa bukana ako ng tunel.
Bumabaón ang ganitong sugnay habang tumatagal.
Marahil ay ako ang naghihintay sa dulo ng tunel.
Nagwiwika ako nang nakapikit.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . May kung sinong
nagtanim
. . . . . . . . . .ng gubat ng magnetikong karayom
sa aking pilik,
. . . . . . . . . . . . . may kung sinong
gumabay sa hilera ng mga salita.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Ang pahina
ay naging pugad ng hantik.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang kahungkagan
ay tumining sa balon ng aking sikmura.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . Nahulog ako
sa walang hanggahang kawalan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .  .  .  . .  .Bumagsak ako nang hindi lumalapag.
Malamig ang mga kamay ko,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang mga paa’y malamig—
ngunit ang mga alpabeto’y nagliliyab, nagliliyab.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Ang espasyo
ay bumubuo at sumisira sa sarili.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Naggigiit ang gabi,
ang gabi’y hinihipo ang aking noo,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . hinihipo ang aking diwa.
Ano ang ibig nito?

 

. . . . . . . . .  .2

Mga bakanteng kalye, pumipikit na ilaw.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Sa kanto,
ang espektro ng aso
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . ay naghahalungkat ng basura
para sa multong buto.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Sigawan sa sabungan:
patyo ng bahayan at sayaw ng Aztec.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mehiko, bandang 1931.
Mga palaboy na balinsasayaw,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . isang kawan ng mga paslit
ang nagbuo ng pugad
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ng hindi nabiling pahayagan.
Inimbento ng mga ilaw-poste
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . sa kapighatian
ang guniguning mga sanaw ng dilawang sinag.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .  . . . Mga aparisyon,
bumibiyak ang panahon:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . malungkutin, malanding lagitik ng takong
sa ilalim ng langit ng abo
                                    ang lagablab ng palda.
C’est la mort—ou la morte. . .¹
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Pinupunit ng walang pakialam na simoy
ang mga anunsiyong nakapaskil.

 

Sa oras na ito,
.  .  .  .  .  .  .  .  . . . ang pulahang dingding ng San Ildefonso
ay itim,  at pawang humihinga:
. . . . . . . . . . . . . . . . . naghunos panahon ang araw,
naging bato ang panahon,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .naging katawan ang bato.
Dáting mga kanál ang mga kalyeng ito.
. . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . Sa araw,
ang mga bahay ay pinilakan:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . lungsod ng pulbura at awit,
nakagulapay na buwan sa lawa.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . .Itinatag ng mga kriyolo
sa rabáw ng mga baradong kanál
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . at inilibing na mga anito
ang ibang lungsod
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .—hindi puti, bagkus pula at ginto—
diwaing bumabalikwas sa espasyo, tiyak na numero.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . Inilugar nito ito
sa sangandaan ng walong direksiyon,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang mga pinto’y
bukás sa di-nakikita:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ang langit at ang impiyerno.

Nahihimbing na distrito.
. . . . . . . . . . .  . . . . . .  . . .Tinahak namin ang mga galeriya ng alingawngaw,
ang pagitan ng mga wasak na hulagway:
. . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. ang aming kasaysayan.
Umid na bayan ng mga bato.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mga simbahan,
simboryo ng mga halaman,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang mga patsada’y
nanganigas na hardin ng mga sagisag.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Napalubog
sa kasumpa-sumpang paglaganap ng mga pandak na bahay:
mga hiniyâng palasyo,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . mga puwenteng natuyot,
mga niyurakang frontispisyo.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Kúmulus,
walang kuwentang madreporas,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .naipon
sa dambuhalang tipak,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . pinasukò
hindi ng bigat ng mga taon
bagkus ng kaululan ng kasalukuyan.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . Plasa ng Zócalo,
malawak gaya ng kalangitan:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . naaaninag na espasyo,
pronton ng alingawngaw.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Inimbento namin
nina Aliocha K. at Julián S.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ang tadhana ng kidlat
sa mukha ng siglo at mga pangkat nito.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . Tinangay tayo
ng simoy palayo,
. . . . . . . . . . . . . . . . . ang pabigkas na hangin,
ang hangin na pinaglalaruan ang mga salamin,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . .dalubhasa sa mga repleksiyon,
tagapagtatag ng mga lungsod sa eyre,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . mga heometriya
na nakabitin sa sinulid ng katwiran.

 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mga higanteng bulate:
mga dilawang trambiyang huminto.
 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Mga Ese at Zeta:
baliw na awto, insektong may matang maligno.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . .  . . . .Mga diwain,
prutas na abot-kamay.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Prutas: mga bituin.
 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . .  . Nagliliyab.
Punongkahoy ng pulburang nakapapasò,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang diyalogo ng kabataan,
ang balangkas na kisapmatang nasunog.
. . . . . . . . . . . . Labindalawang ulit
. . . . . . . . . . . . . . . . sinapol ng mga bronseng kamao
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . ang tuktok ng mga tore.
Sumambulat
. . . . . . . . . . . . . . ang gabi at nagkadurog-durog,
at kusang tinipon ang sarili
. . . . . . . . . . . . .  .at muling naging isa at buo.
Naghiwa-hiwalay kami,
. . . . . . . . . . . . . . . . . hindi doon sa plasa na may mga laspag na tren,
. . . . . . bagkus dito
sa pahinang ito: mga titik na nagsabato.

 

. . . . . . . . .  .3

Ang bata na naglakad sa tulang ito,
at pumaloob sa San Ildefonso at sa Zocalo,
ay ang lalaking sumulat nito:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang pahinang ito
ay paglalakwatsa sa loob ng magdamag.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . Dito’y nagkatawang-tao
ang mga kaibigang multo,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang mga diwaing nalusaw.
Mabuti, ibig namin ang mabuti:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .   . . . upang ituwid ang mundo.
Hindi kami nagkulang sa katatagan,
. . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . .  .bagkus sa kababaang-loob.
Ang hinangad namin ay hindi inosenteng hinangad.
Ang mga presepto at konsepto,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang yabang ng mga teologo
na mambugbog sa ngalan ng krus,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . magpundar sa pamamagitan ng dugo,
magtayo ng mga bahay sa mga ladrilyo ng krimen,
at magpahayag ng sapilitang komunyon.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang iba’y
naghunos na maging kalihim ng mga kalihim
ng Pangkalahatang Kalihim ng Impiyerno.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang silakbo
ay naging pilosopiya,
. . . . . . . . . . .  . . . . . . . . na ang laway ay umagos sa kubyerta ng planeta.
Bumabâ sa lupâ ang katwiran,

nagsuot ng damit ng bibitayan
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .  .—at sinamba ng milyon-milyon.
Paikot na banghay:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Lahat tayo,
sa Dakilang Teatro ng Kamunduhan,
ay naging hukom, berdugo, biktima, at testigo,
. . . . . . . . . . . . . . . . . .  . .lahat tayo
ay nagbigay ng palsong testimonya
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . llaban sa iba
at laban sa ating mga sarili.
At ang labis na nakaririmarim: tayo
ang madlang pumalakpak o humikab sa mga upuan nito.
Ang sála na walang alam na kasalanan
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang inosensiya
na pinakamatinding kasalanan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Bawat taon ay bundok ng mga kalansay.

 

Mga kumbersiyon, retraksiyon, eskomunyon,
rekonsilyasyon, apostasiya, abhurasyon,
zigzag ng mga demonolatriya at androlatriya,
pangkukulam at paglilihis:
ang aking kasaysayan.
. . . . . . . . . .  . . . . . . Mga kasaysayan ba iyon ng mga pagkakamali?
Ang kasaysayan ay pagkakamali.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Higit sa mga petsa,
sa harap ng mga pangalan,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . ang katotohanan
ay ang nililibak ng kasaysayan:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang bawat araw
—ang anonimong tibok ng bawat isa,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang natatanging
pitlag ng bawat isa—
. . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . ang di-mauulit
na bawat araw, na kahawig ng lahat ng araw.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang katotohanan
ang salalayan ng panahong walang kasaysayan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang bigat
ng kawalang-bigat ng sandali:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ilang pukol ng bato sa araw
na nakita noong unang panahon,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ay nagbabalik ngayon,
na mga bato ng panahon na bato rin
sa ilalim ng araw ng panahon,
ang araw na nagmumula sa walang petsang araw,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . ang araw
na sinisindihan ang ganitong mga salita,
na natutupok kapag ang mga ito’y pinangalanan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mga araw, salita, bato,
nagliliyab at natutupok.
. . . . . . . . . . . . . . .  . . . .Nakakubli, walang tinag, di-maabot,
ang kasalukuyan—hindi ang pag-iral—ay malimit.

Sa pagitan ng pagtanaw at paglikha,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . pagbubulay o pagkilos,
pinili ko ang gawa ng mga salita:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . likhain, panirahan ang mga ito,
bigyan ng mga mata ang wika.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang tula ay hindi katotohanan:
ito ang resureksiyon ng mga pag-iral,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang kasaysayang
nagbanyuhay sa katotohanan ng walang petsang panahon.
Ang tula,
. . . . . . . . . gaya ng kasaysayan, ay nalilikha;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang tula,
gaya ng katotohanan, ay nakikita.
. . . . . . . . . . . . .  . .. . . . . . . . . . . . . . . . Ang tula:
enkarnasyon
ng araw-na-tampok- sa-mga-bato na nasa ngalan,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ang disolusyon
ng pangalan na lampas sa mga bato.
Ang tula,
. . . . . . . . . . na taytay ng kasaysayan at katotohanan,
ay hindi tumpak na daan tungo diyan o doon:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . ito’y para masilayan
ang katahimikan sa pagkilos,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ang pagbabago
sa katahimikan.
. . . . . . . . . . . . . . . . Kasaysayan ang daan:
nagtutungo kung saan,
. . . . . . . . . . . . . . . . lahat tayo’y nilalandas ito,
ang katotohanan ay paglakad dito.
. . . . . . . . . . . . . . . . Hindi tayo umaalis o sumasapit
lahat tayo’y nasa mga kamay ng panahon.
. . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . Ang Katotohanan:
tuklasin
. . . . . . . . . . ang ating sarili
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . mula sa simula,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . nakabitin.
Ang kapatiran sa kahungkagan.

 

. . . . . . . . .  .4

Nangagkalat ang mga kaisipan,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ngunit mananatili ang mga multo:
ang katotohanan ng nabuhay at nagdusa.
Ang halos basyong panlasa ang natitira:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . .ang panahon
—pinagsaluhang silakbo—
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . ang panahon
—pinagsaluhang paglalaho nang lubos—
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . na sa dulo’y nagbanyuhay
sa gunita at sa mga enkarnasyon nito.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang nananatili’y
ang panahon bilang hinati-hating lawas: wika.

 

Sa bintana,
. . . . . . . . . . . . ang simulakrong mandirigma:
ang ulap ng komersiyal ng mga anunsiyo
. . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . ay naglalagablab, natutupok.
Sa likod,
. . . . . . . ..  . .ang halos di-maaninag,
ang tunay na mga konstelasyon.
Sa hanay ng mga bukana ng tinako, antena, asotea,
. . . . . . . . . . sumisirit ng tubig, higit na sa isip kaysa laman,
ang talón ng katahimikan:
 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . ang buwan.
Hindi multo o idea:
dating diyosa
. . . . . . . . . . . . .  . .at ngayon ay napalihis na kalinawan.

 

Natutulog ang asawa ko.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Siya rin ay buwan,
ang kalinawan na naglalakbay
. . . . . . . . . . . . . . . . . hindi sa pagitan ng mga bakúlud ng ulap,
bagkus sa pagitan ng mga batuhan at alon ng panaginip:
siya rin ang kaluluwa.
. . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . Umaagos siya nang nakapikit,
ang tahimik na saluysoy
. . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . na dumadaloy nang tahimik
mula sa kaniyang noo hanggang talampakan,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .  .natatalisod siya sa loob,
sumasabog mula sa loob,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . hinuhubog siya ng tibok ng puso,
naglalakbay sa kaniyang sarili,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . tinutuklas niya ang sarili,
iniimbento ang sarili,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .ginagagad niya ito,
siya ang bisig ng dagat
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . sa pagitan ng mga pulo ng suso,
ang kaniyang puson ay lanaw
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  .. na ang karimlan at ang halamanan
ay pumupusyaw,
. . . . . . . . . . . . . . .  . dumadaloy siya sa kaniyang hubog,
umaangat,
. . . . . . . . . . . bumabagsak,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ikinakalat sa sarili,
. . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . itinatali
ang sarili sa agos,
. . . . . . . . . . . . . . . . . at nilulusaw ang kaniyang anyo:
siya rin ang lawas.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ang katotohanan
ang daluyong ng hininga’t
ang mga pangitaing nakikita ng mga matang nakapinid:
ang halatang misteryo ng tao.

Ang gabi’y nasa yugto ng pag-apaw.
. . . . . . . . . . . . . . . .   . . . . . . . . . . . . . . . . Nagliliwanag.
Bumabalikwas na akwatiko ang panginorin.
. . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Naglalaho
mula sa rurok nitong oras:
pataas ba o pababa
. . . . . . . . . . .  .ang kamatayan, ang pagdama o ang pagwawakas?

 

Pumikit ako,
. . . . . . . . . . . . .naririnig ko sa loob ng aking bungo
ang mga yabag ng aking dugo.
. . . . . . . . . . . .  . Naririnig ko
ang paglipas ng panahon sa aking pilipisan.
. . . . . . . . . . . . . .Nabubuhay pa ako.
Ang silid ay nababalot ng buwan.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Babae:
matang-tubig ng magdamag.
. . . . . . . . . . . . .  . . . . .Bihag ako ng kaniyang tahimik na pag-agos.

____________

Talababa

¹ Katumbas ng bulaklak ng dilang “Iyan ang kamatayan!” na kabaligtaran ng “Iyan ang buhay!”

 

“Isang Amerikanong Dalangin,” ni Jim Morrison

Salin ng “American Prayer” ni Jim Morrison ng The Doors.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Isang Amerikanong Dalangin

Jim Morrison

Alam mo ba ang mainit na progreso sa lilim ng mga bituin?
Alam mo bang umiiral tayo?
Nalimot mo ba ang mga susi sa kaharian?
Isinilang ka na ba, at ikaw ba’y buháy?

Muli nating likhain ang diyoses, lahat ng mito ng panahon
Ipagdiwang ang mga simbolo mula sa pusod ng huklubang gubat
Nalimot mo na ba ang mga aral ng sinaunang digmaan?

Kailangan natin ang dakilang bulawang pagtatalik

Naghihiyawan ang mga ama sa mga punongkahoy ng gubat
Ang ating ina ay namatay sa laot

Alam mo bang ibinulid tayo para katayin ng mga payapang admiral
At ang matataba, mababagal na heneral ay nagnanása sa kabataan?

Alam mo bang pinaghaharian tayo ng T.V.?

Ang buwan ay tuyot na dugong halimaw
Ang mga pangkat ng gerilya ay nagsasalsal
Sa katabing panig ng mga lungtiang palumpong
Nagtitipon para sa digmaan ukol sa naghihingalong pastol

O, dakilang Maykapal, bigyan kami ng isang oras para gumanap
Ng sining at gawing ganap ang mga búhay

Ang mga gamugamo at ateista’y kapuwa dibino at yumayao

Nabubúhay tayo’t papanaw, at hindi yaon mawakasan ng kamatayan

Naglalakbay tungo sa higit na Bangungot
At hindi maiwan ang marubdob na bulaklak
At hindi maiwan ang mga puke at burat ng kawalang-pag-asa

Nakita natin ang pangwakas na bisyon sa tulò
Ang bayag ni Columbus ay hitik sa berdeng kamatayan
Hinipò ko ang hita ng dilag, at ngumiti si Kamatayan

Nangagtipon tayo sa loob ng baliw at sinaunang teatro
Para palaganapin ang pagnanasa sa búhay at takasan ang naglisaw
Na karunungan ng mga lansangan
Sinasalakay ang mga kamalig
Ipinipinid ang mga bintana
At tanging isa mula sa hanay ng lahat ang sasayaw at sasagip sa atin
Mula sa dibinong panlilibak ng mga salita

Pinasisiklab ng musika ang temperamento

Nang hayaang palayain ang mga tunay na pumatay sa hari,
Sanlibong salamangkero ang isinilang sa lupain

Nasaan ang mga pistang ipinangako sa atin?
Nasaan ang alak, ang Bagong Alak, na nagwakas sa baging?

“Hinggil sa Pagpapatiwakal,” ni Antonin Artaud

Salin ng “Sur le suicide” (1925) ni Antonin Artaud ng France.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Hinggil sa Pagpapatiwakal

Bago magpatiwakal, hinihiling kong bigyan ako ng ilang katiyakan ng pag-iral; ibig kong matiyak ang ukol sa kamatayan. Ang búhay, para sa akin, ay waring pagsang-ayon sa ipinapalagay na legibilidad ng mga bagay at sa mga kaugnayan nito sa isipan. Hindi ko na nadarama ang gaya ng di-matinag na sangandaan ng mga bagay na pinaghihilom ng kamatayan, pinagagaling sa pamamagitan ng pagputol sa kaugnayan sa kalikasan; ngunit paano kung hindi na ako ang anumang bagay bagkus isang paglihis na tinatangay ng mga kirot imbes ng mga bagay?

Kapag nagpatiwakal ako’y hindi para wasakin ang sarili bagkus upang muling buoin ang sarili. Ang pagpapatiwakal para sa akin ay ay isang paraan ng marahas na pagsakop muli sa sarili, ng brutal na pagsaklaw sa aking katauhan, ng pag-asam sa di-inaasahang pagdulog ng Maykapal. Sa pagpapatiwakal, muli kong ipinakikilala ang aking plano sa kalikasan, at bibigyan sa unang pagkakataon ng hugis ang mga bagay na pawang inibig. Pinalalaya ko ang sarili mula sa akondisyonadong pitlag ng mga lamanloob na pawang hindi makasabay sa aking kalooban, at ang aking búhay ay hindi na absurdong aksidente na ako’y nag-iisip ukol sa mga bagay na sinabi sa aking isipin ko. Ngunit ngayon ay pinipili ko ang aking diwain at ang mga direksiyon ng aking mga fakultad, ang aking mga tendensiya, ang aking realidad. Inilulugar ko ang sarili sa pagitan ng maganda at nakakubli, ng mabuti at masama. Itinuturing ko ang sarili na waring lumulutang, walang mga likás na pagkiling, bagkus newtral, sa estado ng pagkakapantay-pantay ng mabubuti at masasamang kahilingan.

Dahil ang búhay mismo ay hindi solusyon, ang búhay ay walang uri ng pag-iral na pinili, sinang-ayunan, at inibig nang kusa. Ito ay serye lámang ng mga kagutuman at mabalasik na puwersa, ng mumunting kontradiksiyon na nagtatagumpay o nabibigo alinsunod sa mga pangyayaring nakasusuklam na sugal. Gaya ng pagkahenyo, gaya ng pagkabaliw, ang kasamaan ay hindi patas na ibinabahagi sa bawat tao. At tulad sa masama ay gayundin ang mabuti: kapuwa bunga ito ng mga pangyayari at ng humigit-kumulang na aktibong bisa ng lebadura.

Kasuklam-suklam na likhain ka at mamuhay at damhin ang sarili sa pinakamadidilim na sulok ng isipan mo, hanggang sukdulan ng mga di-inaasahang pagsibol ng iyong di-matitinag na predeterminadong pag-iral. Sa kabila ng lahat, tayo’y mga punongkahoy, at marahil ay nakasulat sa kung saang kurbada o sa ibang pamilya ng punongkahoy na kikitlin ko ang sarili sa isang tiyak na araw.

Ang mismong diwain ng kalayaang magpatiwakal ay babagsak gaya ng tinigpas na punongkahoy. Hindi ako lumilikha ng oras at pook o sirkumstansiya ng aking pagpapatiwakal. Hindi ko iniimbento kahit ang isahinagap iyon; madarama ko kayâ ito kapag binunot nito ang aking pinag-ugatan?

Maaaring malusaw ang mismong sandali ng aking pag-iral; ngunit paano kung manatili itong buo? Paano tutugon ang nasira kong mga lamanloob? Sa anong imposibleng lamanloob ko irerehistro ang hiwa ng pagpapatiwakal na ito?

Nararamdaman kong ang sasapit na kamatayan sa akin ay rumaragasang agos, gaya ng kisapmatang kidlat na ang kakayahan ay lampas sa kayang isaharaya. Nararamdaman ko ang kamatayan na hitik sa mga kaluguran, na may paikid na laberinto. Nasaan ang diwa ng aking pag-iral doon?

Ngunit biglang tingnan ang Maykapal gaya ng kamao, gaya ng karit na humihiwa sa sinag. Kusa kong nilagot ang aking sarili mula sa búhay, at ibig ko namang baligtarin ang aking kapalaran gaya ng damit.

Ang Maykapal na ito ay inihanda ako sa punto ng absurdidad. Pinanatili niya akong buháy na hungkag sa mga pagtutol at silakbo ng pagtatakwil sa sarili; winasak niya ang lahat sa akin, hanggang sa pinakapinong alabok ng maláy, nakadaramang búhay.

Binansot niya ako tulad ng naglalakad na robot, ngunit ang robot na ito ay nakadarama ng luwalhati ng kaniyang di-maláy na sarili.

Ano’t minithi kong lumikha ng pruweba ng aking búhay. Ibig kong balikan ang umaalunignig na realidad ng mga bagay, ibig kong durugin ang pre-destinasyon.

At ano ang masasabi ng Maykapal ukol diyan?

Manhid ako sa búhay, at bawat diwaing moral ay tulad ng tuyot na batis sa aking mga ugat. Para sa akin, ang búhay ay hindi bagay o hugis; ito ay naging serye ng mga pangangatwiran. Ngunit ang mga pangangatwirang ito, gaya ng umaandar na motor, ay ni hindi makasibad sa rabaw, subalit nasa loob ko tulad ng posibleng “mga diyagrama” na sinisikap ng aking bait na itornilyo.

Ngunit kahit sa pagsapit sa ganitong estado ng pagpapatiwakal ay kailangan kong hintayin ang pagbabalik ng aking maláy na sarili; kailangan kong magkaroon ng kalayaan sa lahat ng artikulasyon ng aking pag-iral. Inilugar ako ng Diyos sa kawalang-pag-asa, gaya sa konstelasyon ng mga hanggahang wakas, na ang ningning ay nagtatapos sa akin.

Hindi ako mabubuhay o mamamatay, ni wala akong kakayahang hilinging mamatay o mabuhay. At ang buong sangkatauhan ay kahawig ko.

Pitong Lambak ng Pag-ibig, ni Farid Ud-Din Attar

Salin ng bahagi ng The Conference of the Birds (Mantiq Ut-Tair), na sinulat ng dakilang makatang Sufi Farid Ud-Din Attar (1142-1220) ng Iran, batay sa saling Ingles ni Charles Stanley Nott, at unang nalathala noong 1954.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Pitong Lambák ng Pag-ibig

1

Ang Lambak ng Paghahanap

“Kapag pumasok ka sa unang lambak—ang Lambak ng Paghahanap—ay sasalakayin ka ng laksang pahirap. Sasailalim ka sa laksang pagsubok. Doon, ang Loro ng Langit ay katumbas ng lamok. Kailangan mong gumugol nang ilang taon doon, at kailangan ang ibayong pagsisikap, upang mabago ang iyong kalagayan. Kailangan mong isuko ang lahat ng inaakala mong mahalaga sa iyo, at ituring na wala ang lahat ng iyong taglay. Kapag natiyak mong wala kang dala, kailangan mo pa ring ibukod ang iyong sarili sa lahat ng umiiral. Sasagipin mula sa kaparusahan ang iyong puso, at masisilayan mo ang dalisay na liwanag ng Maykapal at lahat ng iyong hiling ay darami nang walang hanggan. Lahat ng pumasok dito ay makadarama ng pag-asam na kahit siya’y isusuko nang ganap ang sarili sa paghahanap na sinasagisag ng lambak na ito. Hihingin niya sa tagapagdala ng kopa ang isang sisidlan ng alak, at sa sandaling matungga niya iyon ay wala nang iba pang mahalaga maliban sa kaniyang tunay na mithi. Pagdaka’y hindi na siya masisindak sa mga dragon, na pawang nagbabantay sa pinto at ibig siyang lamunin. Kapag nabuksan ang pinto at siya’y pumasok, ang dogma, ang paniniwala at pagdududa, ay magwawakas lahat ang pag-iral.”

2

Ang Lambak ng Pag-ibig

“Ang kasunod na lambak ay Lambak ng Pag-ibig. Upang mapasok iyon ay kinakailangang maging nagliliyab na apoy—ano pa ang aking masasabi? Kailangan ng tao na maging apoy. Ang mukha ng mangingibig ay dapat naglalagablab, sumisiklab, at sumusulak gaya ng apoy. Ang tunay na pag-ibig ay walang iniisip kung ano ang magiging bunga nito; sa pag-ibig, ang mabuti at masama ay magwawakas sa pag-iral.

“Ngunit para sa iyo, na walang pakialam at walang ingat, ang diskursong ito ay hindi makaaantig sa iyo, at ni hindi ito papansinin. Ang matapat na tao ay isusugal ang kaniyang salapi, itataya kahit ang kaniyang buhay, upang makapiling ang kaibigan. Samantalang ang iba’y kontento sa kaniyang sarili kung ano ang gagawin sa iyo kinabukasan. Kung may sinumang maghahanda sa paglalakbay na hindi ganap na ibubuhos ang kaniyang sarili ay mabibigo siyang makalaya sa kalungkutan at pagdurusa na babagabag sa kaniya. Hangga’t hindi natatamo ng bánoy ang mithi nito ay mapopoot ito’t di matatahimik. Kapag ang isda’y tumilapon sa pasigan dahil sa lakas ng alon, magsisikap itong makabalik sa tubigan.

“Sa lambak na ito, ang pag-ibig ay kinakatawan ng apoy, at ang katwiran ay katumbas ng usok. Kapag sumapit ang pag-ibig, naglalaho ang katwiran. Hindi makaiiral ang katwiran sa layaw ng pagmamahal. Ang pag-ibig ay walang kinalaman sa katwiran ng tao. Kapag taglay mo ang panloob na kaliwanagan, ang mga atomo ng nakikitang daigdig ay lilitaw mula sa iyo. Ngunit kapag tumanaw ka sa pamamagitan ng ordinaryong paningin ng katwiran, hindi mo mauunawaan kung bakit kailangan pang umibig. Tanging ang tao na sinubok at malaya ang makadarama nito. Sinumang pumili sa paglalakbay na ito ay kailangang may laksang puso upang maisakripisyo niya ang bawat isa sa bawat sandali.”

3

Ang Lambak ng Pag-unawa

“Pagkaraan ng lambak na aking binanggit ay sasapit ang Lambak ng Pag-unawa, na walang simula at walang wakas. Walang landas ang magkakapantay dito, at ang distansiya na lalakbayin para matawid iyon ay lampas sa mailalahad.

“Ang pag-unawa, para sa bawat manlalakbay, ay mapagtiis; ngunit ang kaalaman ay pansamantala. Ang kaluluwa, gaya ng katawan, ay nasa kalagayan ng progreso o pagdupok; at ang Espiritwal na Landas ay ibubunyag lamang ang hiwaga nito sa antas na ang manlalakbay ay nahigtan ang kaniyang mga pagkukulang at kahinaan, ang kaniyang pagtulog at paghimpil, at makasasapit ang bawat isa alinsunod sa kaniyang pagsisikap. Kahit na kumampay at lumipad ang lamok nang ubos-lakas, makasasabay ba ito sa lakas ng hangin? Maraming paraan ang pagtawid sa lambak na ito, at lahat ng ibon ay magkakaiba kung lumipad.  Matatamo ang pag-unawa sa iba’t ibang paraan—ang ilan ay matatagpuan ang Mihrab, samantalang ang iba ay makikita ang idolo. Kapag sumikat ang araw ng pag-unawa sa landas na ito, ang bawat isa’y makasasagap ng liwanag alinsunod sa merito nito, at mababatid ang antas na itinalaga sa kaniya ukol sa pag-unawa ng katotohanan. Kapag ang misteryo ng esensiya ng pag-iral ay ibinunyag sa kaniya, ang pugon ng daigdig na ito ay magbabanyuhay na hardin ng mga bulaklak. Siya na masikap ay makikita ang pili sa likod ng makunat na balát. Hindi na niya uunahin ang sarili, bagkus mamasdan ang mukha ng kaibigan. Sa bawat atomo ay masisilayan niya ang kabuoan; at pagninilayan niya ang laksang lihim na maningning.

“Ngunit ilan ang naligaw sa paghahanap ng isang ito na nakatuklas ng mga misteryo! Kinakailangan ang malalim at pangmatagalang lunggati upang matamo ang dapat matamo at matawid ang matarik na lambak na ito. Sa oras na mabatid mo ang mga lihim na ito ay magkakaroon ka ng tunay na lunggati na maarok yaon. Ngunit anuman ang iyong makamit ay huwag kaligtaan ang nakasaad sa Koran: “May iba pa ba?”

“At sa iyo na nahihimbing (na hindi ko mapupuri), bakit hindi magluksa? Ikaw na hindi pa nakikita ang kariktan ng iyong kaibigan, bumangon at maghanap! Hanggang kailan ka mananatili sa iyong kalagayan, na gaya ng burikong walang suga?”

4

Ang Lambak ng Kalayaan at Pagsasarili

“Sasapit pagkaraan ang lambak na walang pagnanasang lumikom ng pag-aari o hangaring tumuklas. Sa kalagayang ito ng kaluluwa ay umiihip ang malamig na simoy, na napakabagsik na sa isang iglap ay wawasakin ang malawak na espasyo; ang pitong dagat ay parang sanaw lámang, ang pitong planeta ay katumbas ng kisap, ang pitong langit ay bangkay, ang pitong impiyerno ay durog na yelo. Pagdaka’y ang nakayayanig na bagay, na higit sa katwiran! Ang langgam ay may lakas ng sandaang elepante, at sandaang karabana ang nagugunaw habang ang uwak ay umuubos ng pananim.

“Para makasagap ng selestiyal na liwanag si Adan, maraming anghel na lungti ang damit ang namighati. Para maging karpintero si Noe at makabuo ng arko, libo-libong nilalang ang nalunod sa tubigan. Libo-libong lamok ang umulan sa hukbo ni Abrahah para mapatalsik ang hari. Laksang panganay na sanggol ang namatay para makita ni Moses ang Diyos. Laksa-laksang tao ang lumahok sa kapisanan ng mga Kristiyano upang makamit ni Kristo ang lihim ng Diyos. Yutang puso at kaluluwa ang dinambong para makaakyat si Muhammad sa langit isang gabi. Sa Lambak na ito, walang halaga ang anumang luma o bago; maaari kang kumilos o hindi kumilos. Kapag nakita mong nagliliyab ang buong daigdig hanggang ang mga puso ay maging shish kabab, yaon ay panaginip lamang kompara sa realidad. Kung maraming kaluluwa ang mahuhulog sa walang hanggahang karagatan, katumbas lamang iyon ng isang patak ng hamog. Kung ang langit at lupa ay sasambulat sa maliliit na piraso, hindi iyon naiiiba sa napigtal na dahon mula sa punongkahoy; at kung gugunawin ang lahat, mulang isda hanggang buwan, matatagpuan ba sa kailaliman ng hukay ang isang putol na binti ng pilay na langgam? Kung wala nang bakas ang tao o jinn, ang lihim ng patak ng tubig na pinagmulan ng lahat ay kailangan pang pagbulayan.”

5

Ang Lambak ng Pagkakaisa

“Kailangan mong tawirin ang Lambak ng Pagkakaisa. Sa lambak na ito, ang lahat ay baság-baság sa maliliit na piraso at pagkaraan ay pinagsasanib. Lahat ng tumingala rito ay tumitingala mula sa isang kolyar. Bagaman waring nakikita mo ang maraming bagay, ang totoo’y iisa lámang—lahat ay bumubuo sa isa na isang ganap na pagkakaisa. Muli, ang nakikita mo bilang kaisahan ay hindi naiiba mula sa lumilitaw na mga numero. At gaya ng Umiiral na binabanggit kong lampas sa kaisahan at pagbibilang, humintong isipin ang eternidad gaya ng bago sumapit at pagkaraang sumapit, at dahil ang dalawang eternidad ay naglaho, humintong pag-usapan ang ukol dito. Kapag ang lahat ng nakikita ay nauwi sa wala, ano pa ang dapat pagbulayan?”

6

Ang Lambak ng Pagkagitlâ at Pagkalitó

“Pagkaraan ng Lambak ng Pagkakaisa ay sasapit ang Lambak ng Pagkagitlâ at Pagkalitó, na ang sinuman ay maaaring siluin ng kalungkutan at panlulumo. May mga buntong-hiningang gaya ng espada,  at bawat hinga ay mapait makita; naroon ang pamimighati at pagdurusa, at ang nagliliyab na pagkainip. Ito ay tuwing araw at gabi. May apoy doon ngunit nanlulumo at walang pag-asa ang tao. Paano siya magpapatuloy maglakbay sa gayong kalagayan ng pagkalitó? Ngunit sinumang nakamit ang pagkakaisa ay malilimot ang lahat at malilimot kahit ang sarili. Kapag tinanong siya, “Ikaw ba, o hindi ikaw? Mayroon ka ba o walang pakiramdam ng pag-iral? Ikaw ba ay nasa gitna o nasa gilid? Ikaw ba ay mortal o inmortal?” At tutugon siya nang buo ang loob: “Wala akong alam, ni wala akong nauunawaan, at hindi ako ako maláy sa sarili. Umiibig ako, ngunit kung kanino’y hindi ko alam. Ang puso ko’y kapuwa umaapaw at hungkag sa pagmamahal.”

7

Ang Lambak ng Pagkakait at Kamatayan

“Ang pangwakas ay ang Lambak ng Pagkakait at Kamatayan, na halos imposibleng ilarawan. Ang esensiya ng Lambak ay pagkalimot, pagkautal, at pagkabisó; ang laksang aninong nakapaligid sa iyo ay maglalaho sa isang sinag ng araw sa kalawakan. Kapag ang karagatan ng di-maliparang uwak ay tumaas, ang padron sa rabaw nito ay naglalaho ang anyo; at ang padrong ito ay dili’t iba kundi ang kasalukuyang daigdig at ang daigdig na isisilang sa hinaharap. Sinumang maghayag na hindi siya umiiral ay magtatamo ng pambihirang merito. Ang patak na naging bahagi ng malawak na karagatan ay naghihintay doon nang walang hanggan at nang payapa. Sa panatag na dagat, ang tao ay makararanas sa unang pagkakataon na mapahiya at mapatalsik; ngunit sa oras na umahon siya mula sa kaniyang abang kalagayan ay mauunawaan niya ito bilang paglikha, at maraming lihim ang mabubunyag sa kaniya.

“Maraming nilalang ang napagkaitang makahakbang sa unang pagkakataon, kayâ hindi rin nila nadanas humakbang sa ikalawang pagkakataon—at maihahalintulad lámang sila sa mga mineral. Kapag ang tangkay ng sabila at ang mga tinik ay naging abo ay magkahawig ang mga itó—ngunit ang kalidad ng mga ito ay magkaiba. Ang maruming bagay na inihulog sa tubigang may mga rosas ay maglalaho ang tiyak nitong pag-iral at makikilahok sa karagatan at sa galaw nito. Sa pagwawakas na umiral nang nakabukod, napananatili ng bagay ang kariktan nito. Umiiral ito at di-umiiral. Paano ito naganap? Hindi kayang arukin ito ng isip.”

1400

“Ang Aso,” ni Ivan Turgenev

Salin ng “The Dog” ni Ivan Turgenev ng Russian Republic.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas, batay sa salin sa Ingles ni  Constance Garnett.

Ang Áso

Dalawa lámang kami sa silid; ako at ang aking áso. . . . Sa labás ng bahay ay humahalihaw ang nakasisindak na bagyó.

Umupo sa harapan ko ang áso, at tumingin nang tuwid sa mukha ko.

At ako rin ay tumingin sa kaniyang mukha.

Waring may ibig siyáng sabihin sa akin. Siyá ay mangmang, at hindi makapagsalita, at hindi maunawaan ang sarili, ngunit nauunawaan ko siya.

Nauunawaan kong sa sandaling ito ay pumipintig sa kaniya at sa akin ang parehong pakiramdam, at walang pagkakaiba ang namamagitan sa amin. Pareho kami; bawat isa sa amin ay lumiliyab at kumikislap ng parehong nangangatal na siklab.

Dumaragit ang kamatayan, taglay ang alon ng lamig ng malalapad na bagwis. . . .

At ang wakas!

Sino ang makatutukoy kung anong siklab ang nagpapaningning sa bawat isa sa amin?

Hindi! Hindi kami kami hayop at tao na sumulyap sa isa’t isa. . . .

Sila ang mga mata ng magkapantay, ang mga matang nakapakò sa isa’t isa.

Sa bawat isa sa mga ito, sa hayop at sa tao, ang parehong búhay ay magkapiling nang matalik dahil sa tákot.

Magdaragat at Isda, ni Alis Balbierius

salin ng mga tula ng makatang Lithuanian Alis Balbierius.
salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo.

MAGDARAGAT SA TABERNA

Lumalalim nang lumalalim ang kopa: naging dagat ito,
. . . . . . na walang matatanaw na baybayin.
Kung ikaw ay gaya ng baroto, magaan kang makapaglalayag
sa pulahan, sumasayaw na lalim, na ang bulawang
araw ay nakapinta sa layag mo at ang tunay na araw
. . . . . . ay nasa iyong ulunan.
Nasaan ang mga paglipad, ang maririkit na sayaw sa kambas
ni Matisse? Ang mga pagdama’y nababasag na yelo,
habang ang kopa ng alak ay gaya ng angkla, ipinapako
. . . . . . ka sa ibabaw ng mesa ng taberna.
At hinggil sa dagat, naroroon lamang ang asul sa mga balintataw
. . . . . . ng matandang magdaragat.
Hindi na lamang bagyo ang naghahari sa kaniya tuwing gabi sa kama,
. . . . . . bagkus ang ulilang alak na hindi bumabagsak ang halaga.

KALISKIS-ISDA

Ang aklat ng mangingisda: ang mga kaliskis ng isda.
Mula sa dagat, mula sa lawa, mula sa batis ng mga ilog.
Ang kaliskis ay singsing na marka sa punongkahoy:
nakasulat doon ang talambuhay ng isang isdang taglay
ang mga kuwentong-buhay ng lahat ng isda ng daigdig:
ang mga taon, taglamig at tag-araw, ang bawat sandali.
Tandaan: bawat isda ay marangal, nabubuhay na nilalang.
Kung hindi ka nagugutom, huwag pumatay ng isda:
iyan ang mensahe na nakasulat sa bawat kaliskis mahigit
ilang milyong taon na ang nakalilipas.

DAAMBAYAN

Sa pagdagdag ng bilis, lumalabo ang mga mukha sa walang-
. . . . . . anyo, di-kilalang lawak.
Ang mga tanawin ay naghunos na mga larawang ipininta
. . . . . . ng kung sinong baliw na pintor, na may mga kulay
. . . . . . na marumi at ang mga linya ay tungo sa walang hanggan.
Sino ang nariyan upang tingnan nang panatag ang puno, bato, tao?
Ang daambayan ng sibilisasyon ang pinakamapanganib
. . . . . . na narkotikong matatamo ng tao.
Pagmumuni, linaw ng isip: ito ang mga estatikong bagay
. . . . . . na marapat ilahok sa Pulang Aklat.
Totoo ba na isinumpa tayo na humarurot nang mabilis,
. . . . . . pabilis nang pabilis, hanggang tayo’y maglaho?
Pakaunti nang pakaunti ang mga tao na may tapang lumundag
. . . . . . sa daambayan tungo sa walang tinag, basâ sa hamog
. . . . . . na damuhan sa gilid ng lansagan.