Salin ng “Zurita,” ni Raúl Zurita ng Chile Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Zurita Gaya sa panaginip, nang maglaho na ang lahat, winika ni Zurita na aaliwalas din ang paligid sapagkat sa kailaliman ng gabi’y nakakita siya ng isang bituin. Pagdaka, habang nakahalukipkip ako sa tabi ng mga tabla ng kubyerta ng bangka, tila pagniningasin muli ng liwanag ang aking matatamlay na mata. Sapat na iyon. Lumambong sa akin ang himbing.
Salin ng "Bats" ni Rei Mina ng Papua New Guinea Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Mga Paniki Sino ang naninirahan sa ganitong madilim, sawîng Dingding na kasing-itim ng gabi? Panatag ang simoy, Naghihintay wari ng panggabing pagkabulabog. Walang ano-ano’y pumagaspas ang mga pakpak. May kung anong dumaplis sa aking mukha. Sumunod ang isa pa. Maya-maya’y lumitaw ang kawan ng mga nilalang, At umahon ang ritmo ng nakakikilabot na musika. Ang masangsang na amoy ng di-naliligong lawas Ay kumampay-kampay at lumutang sa eyre. Paano nakikita ng mga nilalang na ito ang daan Sa pagitan ng mga dingding na bato, Na higit na maitim pa sa gabi?
Salin ng “Midnight Turning Point,” ni Tomas Tranströmer ng Sweden
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Paghahatinggabi
Matamang nagmamasid ang hantik, at tumitig
sa kawalan. Ni walang maririnig kundi mga patak
mula sa kulimlim ng mga dahon
at malalalim na hilik ng gabi
sa lambak ng tag-araw.
Nakatindig ang abeto gaya ng kamay ng orasan,
matinik. Kumikislap ang langgam sa anino ng buról.
Humuni ang ibon! Sa wakas, marahang gumulong
ang kulumpon ng ulap.
Salin ng “Genealogy of Bombshells,” ni Ektor Kaknavatos
[alyas ni Yorgοs Kontoyorgis] ng Greece
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Henealohiya ng mga Bomba
(para kay G. Savvas Michail)
Hindi ako ang dahilan kayâ sinalakay
ng apoy ang punong pino
at pinigtal ang mga tainga
ng araw.
Hayaang magyabang ang mga bomba
kung bumuhos man tulad ng ulan
at mapawi nang ganap
ang kabunyian ng mga punong dayap
yamang taglagas ng Oktubre
ang tanging nakikinig: ang mga bomba
ay hinango mula sa panganib
at kalabog ng rebolusyon,
at hinagad ang alpabeto.
Salin ng “Let Us Say. . .” ni Nikos Engonopoulos ng Greece
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Sabihin nating. . .
Hinila ng mga mangingisda tungo sa dalampasigan ang malaking lamandagat. Nangisay-ngisay ito sa buhanginan, at ang mga puting mata sa tiyan nito’y tumitig sa araw. Umalingasaw ang hangin na wari’y burak, na nagpatindi sa desperadong sikad ng hayop na may malalapad, malalapot na paa. Nagkulumpon ang mga tao upang usisain ang nakaririmarim na mukha ng halimaw. Ginusto ko ring lumapit at magmasid, ngunit dahil siksikan ang mga tao’y nabigo akong makasilip. Isang babae na suot ang kaniyang tanging sombrero, na pinalamutian ng mga balahibo, ang bumulong nang banayad sa akin: “Bulag iyan.” Ay, bulag nga ang hayop. At kung bulag iyon, ano ang ibig sabihin ni Seurat nang wikain niya ang pulang awreola na pumapalibot sa lungtiang halamanan, sa mga maningning na abenida ng Paris? Ano nga ba ang tunog ng mga tinig ng mga bata na hinahadlangan ng trambiya upang hindi natin marinig nang malinaw? Ano ang mga tersiyopelong guwantes na suot ng iyong mga kamay? Huwag mong hubarin ang sapatos, mahal, hintayin mong sumapit ang gabi. At sumapit ang gabi. Nalimutan ang halimaw, nagsiuwi ang mga mangingisda, at nagsilisan ang mga miron. Namumuti ang buwan at inilipad ng bagting sa kalawakan. Marahang ibinaba ang tabing.
Salin ng “Von allen Werken,” ni Bertolt Brecht ng Germany
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Sa Lahat ng Gawa ng Tao
Sa lahat ng gawa ng tao’y pinakaibig ko
Ang mga bagay na dati nang ginamit.
Ang mga tansong kalderong may kupî at nasapad ang gilid,
Ang mga kutsilyo at tenedor na ang mga tatangnan
Ay nalaspag ng maraming kamay: ang gayong anyo
Para sa akin ang pinakadakila. Gayundin ang mga láha
Sa palibot ng matatandang bahay
Na niyapakan ng maraming paa, at nangapagal
At tinubuan ng mga damo ang mga pagitan:
Lahat ng ito ay likhang kasiya-siya.
Ipinaloob upang magsilbi sa marami,
At malimit binabago, ang mga ito’y pinahuhusay
ang angking hugis, at nagiging mahal habang tumatagal
Dahil palagi yaong pinahahalagahan.
Kahit ang mga baság na piyesa ng eskultura
Na putól ang mga kamay ay itinatangi ko. Para sa akin,
Buháy ang mga ito. Naibagsak man yaon ngunit binuhat din.
Binaklas ang mga ito, ngunit nakatitindig nang marangal.
Ang mga halos gibang gusali’y muling nagsasaanyo
Ng mga gusaling naghihintay na ganap maisaayos
At lubos na pinagplanuhan: ang mga pinong proporsiyon
Nito’y mahuhulaan agad, ngunit kinakailangan pa rin
Ng ating pag-unawa. Kasabay din nito’y
Nakapagsilbi na ang mga bagay na ito, at nanaig sa hirap.
Lahat ng ito
Ay ikinalulugod ko.
Salin ng “Dover Beach,” ni Matthew Arnold ng United Kingdom Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Baybay Dover Panatag ang dagat ngayong gabi. Malakas ang táog, mabining nakahimlay ang buwan Sa mga kipot; sa baybaying Frances, kumukutitap Ang liwanag at naglalaho; matitikas ang buról ng England, Kumikislap at napakalawak, doon sa kalmanteng look. Dumungaw sa bintana. Kay sarap ng simoy-gabi! Gayunman, mula sa mahabang linya ng sabukay Na ang dagat ay lumalapit sa lupang sablay ang buwan, Makinig! Titiisin mo roon ang nakangingilong atungal Ng mga grabang itinataboy ng mga alon, at ipinupukol. Sa pagbabalik ng mga alon, doon sa kinapadparan, Nagsisimula, at humihinto, at magsisimula muli, Sa mabagal na kumakatal na indayog, ang paghahatid Ng eternal na nota ng kalungkutan. Narinig ito ni Sopokles noong unang panahon Doon sa laot ng Egeo, at pumasok sa kaniyang isip Ang labusaw ng táog at káti Ng mga gahamang tao; natuklasan din natin Sa pamamagitan ng tunog ang kaisipan, At narinig yaon sa malayong panig ng hilagang dagat. Ang Dagat ng Pananampalataya’y Minsan ding sukdulan, at ang pasigan ng mundong bilog Ay nakalatag gaya ng pileges sa puting bilot na bigkis. Ngunit ngayon ang tangi kong naririnig Ay hinaing nito, ang mahaba, lumalayong atungal, Umuurong, kasabay ng buga ng hininga Ng simoy-gabi, pababa sa malawak na gilid na malamlam At lastag na bulutong ng daigdig. Ay, mahal, maging totoo nawa tayo Sa isa’t isa! Yamang ang daigdig, na wari’y Lumiliwanag sa atin tulad ng lupain ng mga pangarap, Iba-iba, napakasariwa, napakaganda, Ay sadyang salát sa tuwa, ni layaw o kaya’y gaan, Walang katiyakan, walang kapayapaan, ni gamot sa kirot; At narito tayo na parang nasa dumidilim na kapatagan, Nalulunod sa pagkabahalang tuliro sa pakikibaka at pagtakas Na kinaroroonan ng mga gagong hukbong nagtatagis sa gabi.
Salin ng ikalabindalawang yugto ng “La voz a ti debida” ni Pedro Salinas ng España / Spain Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Ang Tinig na Hiram Ko sa Iyo 12 Hindi kailangan ang panahon upang mabatid ang kahawig mo: Magkakilala tayo gaya ng kidlat. Sino ang susubok na maarok ka sa mga salitang hindi sinasabi o kaya’y pinipigil mong sabihin? Sinumang naghahanap sa búhay na isinasabuhay mo ngayon ay taglay ang mga alusyon hinggil sa iyo, ang mga palusot na kinukublihan mo. Ang bumuntot sa iyo sa lahat ng nagawa mo na, ang magdagdag ng kilos para makuhang ngumiti, ng mga taon sa mga pangalan, ay paglapit para mawala ka. Hindi ako. Dumating ako sa iyo na bagyo. Nakilala kita, nang kay bilis, noong brutal na napupunit ang takipsilim at liwanag, na ang lalim na tumatakas sa araw at gabi ay nabubunyag. Nakita kita’t nakita ako, at ngayon, hubad sa lahat ng walang katiyakan, ng kasaysayan, ng nakalipas, ikaw, amasonang sakay ng kidlat, pumipitlag ngayon mula sa hindi inaasahang pagdating, napakasinauna ka para sa akin, kilala na kita nang napakatagal; na nakapipikit ako sa iyong pag-ibig, at nakalalakad nang tama at ligtas sa pagkabulag ko; walang may ibig sa gayong mabagal, tiyak na sinag na alam ng mga tao ang kahihinatnan ng mga titik, anyo, at pigura, at naniniwala na kilala ka nila, kung sino ka, ang aking tagabulag.
Salin ng tula ni Miyazawa Kenji ng Japan Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo Pag-ibig at Lagnat Napakaitim ng noo ko ngayon; hindi ako makatingin nang tuwid sa mga uwak. Ang aking kapatid, na sa sandaling ito’y nasa malamig, malamlam, malatansong silid, ay tinutupok ng malinaw, malarosas na apoy. Totoo, kapatid, randam na ramdam ko ang panlulumo, pasakit, kayâ hindi na ako pipitas ng mga bulaklak ng lumanay, at pupunta pa riyan.
Salin ng “Theories of Time and Space,” ni Natasha Trethewey ng USA
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo
Mga Teorya sa Panahon at Espasyo
Makararating ka roon mula rito, bagaman hindi na makauuwi ng bahay.
Saanman magtungo ay pook na hindi pa naaabot. Subukin ito:
Dumako patimog sa Mississippi 49, bawat milyang paskil ang lalagas
sa bawat minuto ng buhay mo. Sundin ang likas nitong wakas——
ang dulo
sa baybayin, ang piyer sa Gulfport na ang mga lubid ng mga bangka
sa panghuhuli ng hipon ay maluluwag na tahi
sa langit na nagbabadya ng ulan. Tumawid sa dalampasigang yari ng tao,
26 milya ng buhangin
na itinambak sa latian ng bakawanؙ——na inilibing na lupain ng nakaraan.
Dalhin lámang ang makakáya——ang aklat ng gunita na panaka-nakang
blangko ang ilang pahina. Sa daungan na may bangkang
maghahatid sa Ship Island, may isang kukuha ng iyong retrato:
ang retrato——na anyo mo noon——
ay maghihintay kapag ikaw ay nagbalik.
