Laboy, ni Roberto T. Añonuevo

Láboy

Tulang tuluyan ni Roberto T. Añonuevo

Nadarama ng paruparo ang bathala sa isang bulaklak, at ang eternidad sa simoy, at malalagas ang mga pakpak gaya ng mga tuyong dahon sa huklubang punongkahoy. Nakatatak iyon sa gusgusing tisert ng kaniyang alter ego, at siya na naligaw sa lungsod ay maglalakad na kung hindi alupihan ay langgam na sumusuot sa laberinto ng kanal. Umuulan ngunit sinisinat ang kaniyang panimdim sa iniwang baláy, na marahil ay nakatirik sa gilid ng gulod, at ngayon, hinahanap niya ang katubusan sa talaksan ng basura at bukál ng imburnal. Itataboy siya ng batas palayo sa bangketa kung hindi man palengke, iiwasan ng kotse na waring lumilihis sa askal, at makikita niya ang mga sulat sa pader na dumudugo ngunit hindi niya kailanman maarok ang gramatika ng poot o ang semantika ng hilakbot. Maniniwala siyang guniguni ang lahat—gaya ng nagmumultong binibini sa maaliwalas, maningning na tulay—kung guniguning maituturing ang kagila-gilalas na pag-aaklas sa loob ng kaniyang numinipis na láwas.

 

 

Alagad ng Sining, ni Seamus Heaney

Salin ng “An Artist,” ni Seamus Heaney ng Ireland
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo

Alagad ng Sining

Naiibigan ko ang diwa ng kaniyang gálit.
Ang pagmamatigas laban sa bato, ang paggigiit
ng sustansiya mula sa mga lungting mansanas.

Ang paraang siya ay waring ásong tumatahol
sa hulagway ng sariling siya rin ang tumatahol.
At ang pagkapoot sa sariling pagyapos
sa umaandar na tila iyon lang ang gumagana—
ang kagaspangan ng paghihintay na patuloy
ang utang na loob o paghanga, na katumbas
ng pagnanakaw sa anumang pag-aari niya.

Ang paraang namuo’t nanatili ang tibay ng loob
dahil isinagawa niya kung ano ang nasa utak.
Tila bolang bakal na ipinukol ang kaniyang noo
na naglalakbay sa di-nakukulayang espasyo
sa likod ng mansanas at sa likod ng bundok.

Malungkot ang ating pag-iral, ni Natalio Hernández Xocoyotzin

Salin ng “Tucueso titlachixtoque,” ni Natalio Hernández Xocoyotzin
Salin sa pandaigdigang Filipino ni Roberto T. Añonuevo

Malungkot ang ating pag-iral

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, tumatawa ang ating puso
at kung minsan ay sumasabog gaya ng ilog
o buryong na dagat.

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, payapa ang ating puso
at kung minsan ay sumisiklab na poot
gaya ng bagyo.

Ang ating pag-iral
ay masaya at malungkot
dahil kung minsan, magaan ang ating puso
at kung minsan ay naghihimagsik
gaya ng buhawi.

Uphold human rights even if your enemy is your own government. No to illegal arrest. No to illegal detention. No to vicious war in whatever form.

 

“Awit ng Pag-asa,” ni Rubén Darío

salin ng “Canto de Esperanza” ni Rubén Darío ng Nicaragua.
salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Awit ng Pag-asa

Dinungisan ng kawan ng uwak ang asul na langit.
Ang dantaon nilang hininga’y ano’t salot ang hatid.
Nagpapatayan ang mga tao’t bigo’t poot na umalis.

Isinilang na ba ang apokaliptikong Anti-Kristo?
Lumitaw ang mga babala’t pangitain sa mundo;
ang pagbabalik ni Kristo ay kaganapang totoo.

Ang lupain ay hitik sa malalalim na hapdi at kirot.
Ang dugong bughaw na nag-iisip at nalulungkot
ay tumatangis, na pupunit sa pusong kay lambot.

Mga berdugo ng mithi ang nagpaparusa sa bayan,
isinilid ang sangkatauhan sa yungib na malamlam,
upang tugisin at lurayin ng mga aso ng digmaan.

Panginoong Hesukristo, ano’t kay tagal dumating
ng palad mong may sinag na sa halimaw ay kikitil,
at ng mga banderang wumawagayway sa ningning?

Bumangon agad at sagipin kami nang anong tamis
kaming mga gutóm, namimighati, o sira ang bait
at naglandas nang bulag sa liwayway na sumapit.

Halina, aming Poon, para sa iyong kadakilaan.
Halina’t dalhin ang ngatal na bituin at pagkagunaw
at ihain ang katarungan at pag-ibig sa iyong paanan.

Paraanin ang kay lagim na kabayong lalamon sa talà!
Patunugin ang natatanging pakakak na tumatamà!
Puso ko’y munting titis sa insensaryo mong  likha.

“Mga Salita,” ni Edwin Thumboo

Salin ng tulang “Words,” ni Edwin Thumboo ng Singapore.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Mga Salita

Mapanganib ang mga salita, lalo yaong payak
Na uring iniiwan mo para sa iba,
Para sa mga kinaiinisang kaanak at iba pang layon.
Nauunawaan ang mga ito nang payak, nababago,
Nagagamit nang may yabang at masinop na irap:
Nakapagpapahirap ang pagiging karaniwan nito.

Kapag winikang Sabihin mo nawa sa kaniya
Na lumipas na ang poot
Na ang pagkakaibigan ay hindi napinsala. . . o
Pumunta ka pero pagkaraan lámang
Na mapabawa ang init. . .
Kapag ibig mong maging magalang,
Maingat, malinaw, mabait, mapagbulay,
Habang taglay ang tumpak na himig,
Ikaw ay hindi malayong sipiing nagsasabi
Nang kabaligtaran. . .

Ang mga salita’y hindi balido, maawain o masama,
nang mag-isa, wala, maliban kung ginamit, hinimok,
Inangkat tungo sa pag-uusap,
Hanggang maging malagálit,  malatáwa, sugatan,
At nakapagpapakulay ng kilos at muwestra.

Ang mga salita ay salita. Maliban para sa atin,
Ang mga ito ay hindi personalidad.
Hinuhubog natin ang mga ito para maging mga tula.

Bulaklak at Digmaan, ni Mammad Araz

Salin ng “The Flower which Appeared in the Wrong Season” at “If There Were No War” mula sa orihinal na wikang Azeri ni Mammad Araz ng Azerbaijan, at batay sa bersiyong Ingles ni Betty Blair.
Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Filipinas.

Ang Bulaklak na Sumibol sa Maling Panahon

Hindi ko pipigilan ang sarili
Kung walang mga patakaran, walang kaugalian.
Hindi ako magtitimpi kung ang mga batang
Tinatawag akong “Ama!” ay hindi hahadlang sa akin.

May karapatan kang mapoot sa akin.
Ano ang magagawa ko?
Ang buhay ay walang ikalawang tagsibol.
Hindi bukás para sa lahat ang mansiyon ng pag-ibig.

Kahawig ka ngayon ng isang bulaklak
Na sumibol nang wala sa panahon sa lilim ng niyebe.
Kung hindi kita pipitasin, dadapurakin ka ng unos.
Kung pipitasin kita, maluluoy ka sa aking mga palad, Mahal.

 

Kung Walang Digmaan

Kung walang digmaan,
Makapagtatayo tayo ng tulay mulang Mundo hanggang Mars
At tutunawin ang mga sandata sa dambuhalang hurno.

Kung walang digmaan,
Ang ani ng laksang taon ay sisibol sa isang araw.
Maihahatid ng mga siyentista ang buwan at bituin sa Mundo.

Ihahayag ng mga mata ng heneral ang ganito:
“Magiging tagapangulo ako sa munting nayon
Kung walang digmaan.”

Kung walang digmaan,
Maiiwasan natin ang wala sa panahong kamatayan
At babagal ang pagputi ng ating mga buhok.

Kung walang digmaan,
Wala tayong haharaping
Dalamhati o kaya’y paghihiwalay.

Kung walang digmaan,
Ang bala ng sangkatauhan ay ang salita nito,
At ang salita ng sangkatauhan ay magiging pagmamahal.

Pagsunog ng Koran

Binubuhay ni Pastor Terry Jones, pinuno ng munting sekta ng mga Protestante sa Estados Unidos, ang sining ng prehuwisyo at poot laban sa Islam na taliwas sa dapat asahan sa isang alagad ng simbahan. Sa Setyembre 11, nakatakda niyang sunugin ang mga sipi ng Koran sa piling ng kaniyang mga alagad, upang ipagunita ang madugong 9-11 atake ng mga Islamistang rebelde sa Amerika. Marami ang nabulabog sa dogmatikong pahayag ng butihing pastor, na ikinangingitngit ng mga Muslim sa iba’t ibang panig ng daigdig, dahil ang kaniyang pahayag ay sinasaplutan ng pangangatwiran ng pananampalatayang relihiyoso imbes na maging lohiko.

Pinanaig ni Jones ang sukal ng damdamin laban sa itinuturing na sagradong aklat ng mga Muslim na tiyak kong hindi niya nabasa sa kabuuan. At ang Koran, na nagtataglay ng samot-saring pakahulugan, sagisag, at halagahan sa panig ng pangunahing relihiyon sa daigdig, ay yuyurakan sa paraang sinematograpiko upang igiit ang sinaunang krusadang relihiyoso na handang sumabay sa armadong digmaan at pananakop na pawang isinusulong ng Amerika at ng mga alyado nitong bansa sa Afghanistan, Iraq, Lebanon, Pakistan, Palestine, at sa Gitnang Silangan sa kabuuan.

Ngunit sa oras na gawin iyon ni Jones, ang mga salita sa Koran ay lalong magiging eternal at makapangyarihan. Ang Koran ay hindi na lamang magiging newtral na artefakto at malamig na teksto. Ito ay babangon mula sa mga abo, magkakaroon ng bagong anyo, magtitindig ng kontra-diskurso laban sa baryotikong pananaw ni Pastor Jones, at marahil ay makahihimok ng bagong hanay ng mga radikal na deboto upang ipagpatuloy ang pakikibaka para wakasan ang prehuwisyo, katangahan, at kapaluan ng mga Amerikanong hangga ngayon ay bansot mag-isip.

Nakapangingilabot ang pagsulpot ni Jones dahil isinasakatawan niya ang diwain ni Joseph McCarthy na lumilikha ng Kubling Digmaan na sa pagkakataong ito ay may kaugnayan sa relihiyon. Ngunit higit na barbaro bagaman banal itong si Jones, na parang emperador o obispo na handang sunugin ang aklatan at ilibing nang buháy ang mga iskolar ng Islam. Sabihin mang simboliko ang pagsunog ng Koran, ang mismong asal na iyon ay nagpapalaganap ng ultimong karahasan na pangkaisipan at pangkalooban na pawang tumututol kumilala sa pambihirang pananampalataya at paraan ng pamumuhay.

Kailangang iwaksi ang halimbawa ni Pastor Jones.

Nakapagtataka na kahit sa Amerika ay nagaganap pa hangga ngayon ang librisidyo. (Kung ang librisidyo ay tumutukoy sa panununog ng aklat at iba pang kaugnay na babasahin dahil sa pagtutol na moral, politiko, at relihiyoso, ang pagtutol na ito ay dapat ibinabatay ni Pastor Jones sa aral na nakalimbag sa Koran at hindi sa mga lihis na pangangaral ng kung sinong radikal na Islamista.) Ang librisidyo ay ginagawa upang ipataw ang kapangyarihan ng awtoridad sa madla, at imbes na hayaan ang madlang mag-isip ay binabansot ng propaganda ang madla para sumunod sa atas ng awtoridad alinsunod sa paghalukay ng damdamin. Ang pagpapasiklab ng damdamin ang minamabuti ng librisidyo, at ang dapat sanang diskurso hinggil sa isang usapin ay natatabunan ng paninigaw at pang-uusig.

Kahit sabihin pang bulok ang isang aklat o babasahin, hindi mawawakasan ang halina nito sa panununog, gaya sa Sunog sa Moriones noong dekada 1940 na ginawa ng mga panitikerong tutol sa sinauna’t de-kahong pagsusulat sa Tagalog, o kaya’y pagsisiga ng mga aklat at tropeo sa tabi ng Pambansang Aklatan noong dekada 1970 para tutulan ang nakababansot na literaturang pinalulusot umano ng matatandang tinale. Sa panununog ng aklat, nabubura nang pansamantala lamang ang mga salita, ngunit nananatili ang bulok na diwaing maaaring umiral at magsilang ng bagong prehuwisyo kahit sa isip ng mga tao. Ang kinakailangan kung gayon ay paglikha ng sariwang panitikang sumasagot, at sabihin nang nagdudulot ng alternatibong kaisipan kung alternatibo ngang maituturing, sa mga dating inilalathala ng awtoridad.

Ang kailangan ng panahong ito ay mga intelektuwal—imbes na arsonistang pastor at aktibistang utak-pulbura—na handang isatitik ang kanilang karunungan, saliksik at guniguni sa pinakamasining na paraan. Sa unang malas ay mapanganib ang ganitong tindig, dahil sino bang nasa poder ang nais makabangga ang mga intelektuwal na magbubunyag ng kaniyang lihis na pamamalakad? Ngunit kinakailangan ang mga intelektuwal na magpapanukala ng sariwang pagtanaw at pananaw, para ipaliwanag ang mga sinaunang diwaing nangangailangan ng sariwang pagtitig at interogasyon, na makatutulong sa mga tao sa paraang realistiko, pragmatiko, at pilosopiko.

Naganap na ang madugong 9-11, at maaaring maulit pa ito kung hindi mapipigil ang paglaganap ng mga sungayang Pastor Jones na handang maghayag ng ebanghelyo ng poot, prehuwisyo, at katangahan laban sa mga mamamayan ng daigdig.

Kasarian, Silakbo, at Kapangyarihan sa mga Kuwento ni Bienvenido A. Ramos

Hindi na mabubura sa mga pahina ng panitikang Filipino ang pangalang Bienvenido A. Ramos, at may kaugnayan ito sa kaniyang mga kuwentong pumapaksa sa kasarian, silakbo, at kapangyarihan na pawang nalathala sa Liwayway at iba pang magasing komersiyal.

Madidilim ang mga kuwento ni Ramos, ngunit ang gayong pangyayari’y nagkukubli lamang sa pagtatanggol ng puri, pagbawi ng dangal, at pagbangon mula sa pandurusta at kahirapan. Walang pangingimi ang mga kuwento sa paglalantad ng mga realistikong tagpo hinggil sa sex, na inuurirat ang gahasa, ang panggigipit na seksuwal, ang prostitusyon, ang walang direksiyong kalibugan, ang paggamit sa sex bilang instrumento ng kapangyarihan o pagbalikwas, o kaya’y ang pamumutol ng uten—sa punto de bista ng babae o lalaking tumitingin sa papel ng babae.

Halimbawa, sa kuwentong “Alipin,” ang parikala at siste ay maingat na ipapasok sa katauhan ng drayber na naibigan ng asawa ng politikong mahilig mambabae. Ang asawa ng politiko’y halos magsawa na sa paghabol sa kaniyang bana, at isang araw ay pagdidiskitahan ng babae ang drayber na nagkataong makisig, upang tighawin ang uhaw ng kalibugang taglay ng sinumang babaeng nasa rurok ng kasibulan. Magwawakas ang kuwento na parang nasa alapaap ang drayber, dahil hindi na siya itinuturing na karaniwang utusan na sinisigawan, bagkus tagapagbigay din ng aliw sa babaeng tigang na tigang sa kaniyang asawa. Ngunit higit sa lahat, hindi na alipin ang drayber bagkus isa nang panginoon, kahit sa larang ng sex.

Mahaba naman ang kuwentong “Ang Bulkan” na nalathala sa Sagisag noong 1980. Hinggil ito sa buhay at pakikipagsapalaran ni Tata Islaw, na isang magsasakang pinalayas sa kaniyang sinasakang lupain doon sa Bulakan, kinutyang duwag kung hindi man dungo ng kadugo, at lumipat sa bulubunduking Taal upang doon magsimula ng panibagong buhay sa piling ng itinanang babaeng ang dating ikinabubuhay ay pagbibili ng aliw. Darating ang sandali na puputok ang bulkan, at kasabay niyon ang pagkakatuklas ni Tata Islaw na siya’y kinakaliwa ng babae na naakit sa may-ari ng lupang sinasaka niya. Maghihiganti si Tata Islaw, papatayin ang magkalaguyo, ngunit sa wakas ay tatabunan din siya ng abo at kumukulong putik mula sa nagngangalit na bulkan. Ang parikala ng bulkan ay magsisimula sa pisikal na bulkan at magwawakas sa nagbubulkang kalooban ni Tata Islaw, ngunit taliwas sa inaasahan, walang pagliligtas ang matatagpuan sa pagsabog ng poot o bulkan. Lahat ay namamatay, at nababago ang heograpiya ng ugnayan ng mga uri sa lipunan.

Ang pagpapahalaga sa lupa ay mababanaagan din sa “Lupang Pinagbaunan ng Inunan,” na ang melodramatikong rendisyon ay pangtelenobela. Nagtungo sa Estados Unidos si Raul, upang makipagsapalaran at baguhin ang buhay, iiwan ang kaniyang kababatang si Minda, at magbabantulot na umuwi sa sinilangang bayan. (Aangat ang estado ng kaalaman ni Raul, at maiiwan si Minda na nabigong maipagpatuloy ang pag-aaral dahil sa kahirapan.) Ngunit susulatan siya ni Minda, at padadalhan ng isang kuyom na lupa, upang ipaalala sa kaniya ang pinag-ugatan at pagmamahal nang taos. Ang ganitong pormula ng kuwento ay gagayahin ng iba pang manunulat ng Liwayway, at siyang dapat nang iwasan ng makabagong henerasyon.

Isa sa mga konseptong matingkad sa mga kuwento ni Ramos ay ang pagpapahalaga sa “dangal.”  Ang “dangal” ay maaaring sipatin sa antas ng pagkatao ng paralitikong bana na ang asawa’y napilitang magputa, at siyang isinalaysay sa “Uwak at Bangkay.” Ang dangal ay maisasalin sa larawan ng mahirap na pamilyang nag-alaga ng nakakawalang Doberman ng mag-asawang walang anak, na mababasa sa “Kahit Isang Hayop.” Ang dangal ay maikakabit sa pagsisikap na makabawi ng laos na aktres na naging puta at ipinahiwatig na nahawa ng HIV dahil sa pakikipagtalik sa kung sino-sinong lalaking banyaga. Ang konsepto ng dangal ay maaaring pabaligho ang rendisyon, gaya sa kuwentong “Si Baribot” na hinggil sa pagbabagong buhay ni Nick na nilustay ang kabataan sa bisyo at babae, ngunit nabigong maituwid ang pagkakamali dahil huli na ang lahat. Hindi linear ang pagsipat ng awtor sa dangal, at ang idinudulot nito sa tao ay hindi laging positibo dahil nasusugatan, nahihirapan, at namamatay sa iba’t ibang anyo ang mga tauhan.

Pambihira naman ang parikala sa kuwentong “Kamandag na Pangungulila” ni Ramos, na ang bana’y nangungulila sa kaniyang misis na dating titser na nagtungo sa ibang bansa upang magtrabaho bilang katulong o sex worker. Ang lalaki’y lulustayin ang padalang salapi ng kaniyang misis sa malimit na pagdalaw sa birhaws, mapapabayaan ang pangangailangan ng mga anak, at parang isinadula muli ang kasabihang mula sa “Mula sa alabok tungo sa alabok” ngunit sa ibang anggulo. Ang perang kinikita ng Ledylin (asawa) sa ibang bansa ay mula sa prostitusyon ng sarili na nauwi sa paglulustay ng kaniyang asawa para sa isang puta. Ang ganitong uri ng kuwento’y lumilitis sa uri ng kapangyarihang namamayani sa lipunan, at ang sex ay maaaring tingnan hindi lamang bilang instrumento ng kalibugan bagkus bilang intrumento sa pagkamit ng moral at ekonomikong estado sa buhay.

Nangingibabaw din ang poot sa ilang kuwento ni Ramos, at ito ang higit na nagbibigay-kulay sa mga pangyayari. Halimbawa, sa kuwentong “Ang Pangalan sa Lapida,” matutuklasan ni Rey ang suklam sa kaniya ng kaniyang ama nang ipagpagawa nito siya ng lapida kahit buhay pa, dahil sa ginawa nitong katarantaduhan, gaya ng pagtutulak ng droga at paglustay ng buhay sa iba’t ibang bisyo at bilangguan. Ngunit ang poot ay kaugnay ng sukdulang pagmamahal ng ama sa anak, at ito ang matutuklasan ni Rey sa dulo ng kuwento. Samantala, ang kuwentong “Sirang Lantsa, Alak, at Manggang Hilaw” ay nagsasalaysay naman ng poot ni Emma kay Estong Balila na gumahasa sa kaniyang anak. Ipapaubaya ni Emma kay Estong ang sarili upang sa bandang huli’y putulin ang uten ni Estong bilang pagganti sa niyurakang dangal ng kaniyang anak.

Bukod sa poot ay itatampok din ang konsepto ng “Kung ano ang itinanim ay siya mong aanihin.” Mababanggit dito ang rekruter ng mga manggagawang Filipino na ipinadadala sa iba’t ibang bansa at nakadanas ng mga pasakit dahil sa panloloko ng ahensiya, na sa bandang huli’y ang anak mismo ng rekruter ang palihim na mag-aaplay sa ibang ahensiya upang doon makipagsapalaran sa ibang bansa. Ang ganitong sipat sa “karma,” kung “karma” ngang matatawag at siyang batay sa pananaw ng Filipino, ay ipamamalas din sa gaya ng kuwentong “Katarungan,” na ang kurakot na piskal na nagpalaya sa mga adik na anak ng mayaman at maykapangyarihan ay ginantihan ng tadhana at ang kaniyang mismong anak na babae ay gagahasain ng mga adik pagdating ng araw. Maiuugnay din ang nasabing kuwento sa isa pang akda, ang “Ganti” na hinggil sa buhay ng huwes na ginagamit ang posisyon upang makaisa sa babaeng ang asawa’y kinasuhan ng pagpatay. Ngunit gagantihan pagkaraan ang huwes, lilinlangin ng babae, at puputulan ng ari, hanggang masira ang pangalan at doon ubusin ang natitirang panahon sa ibang bansa.

May kutob akong ang mga kuwentong binanggit ko rito ang isasama ni Mang Ben sa kaniyang bagong koleksiyon, at ilalathala ng isang tanyag na publikasyon sa Lungsod Quezon. Maganap nawa ito, at nang muling mabasa ng madla ang silakbo ng sining ng Bienvenido A. Ramos, na isa sa mga bantayog ng panitikang popular sa Filipinas magpahangga ngayon.