“Mahaba man ang prusisyon, sa simbahan din ang tuloy,” ang sinaunang kawikaang tumutukoy sa panahon ng paglalakbay na nagwawakas sa iisang lugar. Ang lugar ay maaaring pisikal na lunan, bagaman maaari ding tumukoy sa matalinghagang dimensiyon na ang realidad at guniguni ay nagsasanib sa kung anong paraan. Malimit na ikinakabit ang nabanggit na kawikaan sa kasal, at sa matagal na panahon ng panunuyo o panliligaw, subalit ang totoo’y ang kawikaan ay puwedeng ilapat kahit sa haba na buhay na ang wakas ay kamatayan.

Matatagpuan sa prusisyon ang parada ng mga imahen, rebulto, at estatwa ng mga santo—na ang karaniwang tagapangalaga ay maykaya sa lipunan at kayang tustusan ang pagpapagawa ng mariringal na kasuotan at korona. Pinaghahandaan din ang matitibay na karosa na may kahoy na gulong at hinihila ng mga lubid, bukod sa binabantayan ng mga lalaking deboto. Sa pamamagitan ng karosa, ang isang rebulto ng santo ay naitatanghal sa madla at naililibot sa bayan, na waring pagpapamalas ng pananampalatayang kahit ang mga santo at Maykapal ay kinakailangang lumapit sa tao at hindi ang tao ang palaging lalapit sa kanila.

Labis na mainipin ang kasalukuyang henerasyon upang maunawaan ang halina ng prusisyon. Iniisip ng iba na pagpapabagal lamang ito ng trapiko ng mga sasakyan; samantalang iniisip ng iba na ang isa o mahigit pang oras ng paglalakad ay sakripisyong matutumbasan pagkaraan ng katuparan ng hinihiling sa Poon. Ituring man itong ehersisyo ng pananampalataya, ang prusisyon ay manipestasyon ng lunggati ng simbahan para sa lahat: ang kabutihan na inaasahang mangingibabaw sa anumang anyo ng kasamaan.

Nagiging makabuluhan ang prusisyon dahil sa kolektibong sakripisyo ng mga tao. Kung pinaghahandaan ang mga kasuotan, bulaklak, at ilaw para sa isang santo, naghahanda rin ang mga tao sa espesyal na araw na naglilibot ang diyos at ang mga santo para tunghayan wari ang nagaganap sa bayan. Ang prusisyon ang yugto na sama-samang nananalangin ang bayan, at ang kanilang panalangin ay hindi na lamang nagiging personal bagkus pambayan. Sa oras na makabalik ang Diyos at ang mga santo sa simbahan ay saka pa lamang magbabalik sa kani-kanilang tahanan ang mga deboto bilang pahiwatig ng paggalang sa kapangyarihang sobrenatural.